کوه از صف ترکان ملک ‌گردد پست

ز ایشان به هنر یکی و از خصمان شصت

در مجلس و میدان شه حورپرست

دارند نهاده جام و جان برکفِ دست

در قصه عشق تو بسی مشکلهاست

من با تو بهم میان ما منزلهاست‌

عجبت لمن یقول ذکرت ربی

فهل انسی فاذکر ما نسیت.

و فی کل شی‌ء له آیة

تدلّ علی انه واحد

در صنع آله بی عدد برهانست

در برگ گلی هزارگون دستانست‌

حشاشة نفس ودّعت یوم ودّعوا

فلم ادر ایّ الظّاعنین اشیّع

فردا برود هر دو گرامی بدرست

بدرود کرا کنم ندانم ز نخست؟!

فخلّ سبیل العین بعدک بالبکا

فلیس لایّام الصّفاء رجوع

دردا و دریغا که از آن خاست و نشست

خاکیست مرا بر سر و بادیست بدست‌

و لو بید الحبیب سقیت سمّا

لکان السم من یده یطیب‌

دشنام تو ای دوست مرا مدح و ثناست

جور تو مرا عدل و جفای تو وفاست‌

تبسّطنا علی الآثام لمّا

رأینا العفو من اثر الذّنوب‌

چون عفو تو راه جرم من پاک ببست

زین پس همه در معصیت آویزم دست.

هل الدّنیا و ما فیها جمیعا

سوی ظلّ یزول مع النّهار؟

ما همچو مسافریم در زیر درخت

چون سایه برفت زود بر دارد رخت.

چون روز وصال شد جزایش کردم

کاری نگرستی و نباید نگریست

یک عاشق آزاده نه بینی بجهان

کز باد بلا بر سر او خاکی نیست

شاها همه کار تو زهم طرفه ترست

در عقد ظفر نثار تیغ تو سرت

پیوند گرفت با جگر گوشة خصم

آن قطرة آبی که ز صلب کمرست

بر لاله ز عارض تو هر دم ز نخست

پیش زنخت برگ سمن هم ز نخت

تا خوشی ز نخی تو زنخی خوش می زن

کین خوبی تو چو کار عالم زنخست

آسوده بدم با تو فلک نپسندید

خوش بود مرا با تو زمانه نگذاشت

آن را که تو رهبری کسی گم نکند

وآن را که تو گم کنی کسی رهبر نیست

در بحر سفینه باشد این نیست عجب

در ضمن سفینه بحر باشد عجب است

وآن شهری دهقان بچهٔ خاص بیار

گر عامی نیست

آن شوخ که تکیه‌گاه او چشم ترست

بازوی شهان چو بالشش زیر سرت

از بس که اساس بستر او عالیست

چادر شب بسترش سپهر گرست

عاقل به کنار آب تا پل می‌جست

دیوانه‌ى پا برهنه از آب گذشت

در کون و مکان فاعل مختار یکی است

آرنده و دارنده ی اطوار یکی است

از روزن عقل اگر برون آری سر

روشن شودت کاین همه انوار یکی است.

تا شمع قلندری بهائی افروخت

[...]

دنیا بکسی ده که بگیرد دستت

یا پیش سگی نه که نگیرد پایت