گل از پی عمری به طلب می‌آید

از پردهٔ غنچه زین سبب می‌آید

گل نیست که آن غنچه نمود از پیکان

جان است که غنچه را به لب می‌آید

نه از دل کس بوی طرب می‌آید

نه رنگ شکرخنده ز لب می‌آید

وقتی ز عجب خنده گرم می‌آمد

امروز مرا خنده عجب می‌آید

جانم به فغان چو مرغ شب می‌آید

وز داغ تو با ناله به لب می‌آید

آه دل ما از آن غبارآلود است

کاین قافله از دیار شب می‌آید