ای دل ز غبار تن اگر پاک شوی

تو روح مقدسی، بر افلاک شوی

عرش است نشیمن تو، شرمت بادا

کآیی و مقیم خطهٔ خاک شوی

تا چند زمرگ غمناک شوی

آن به که ز اندیشهٔ خود پاک شوی

یک قطرهٔ آب بودهٔ اول کار

تا آخر کار یک کف خاک شوی

ای دل تو گر از غبار تن پاک شوی

تو روح مطهّری بر افلاک شوی

عرش است نشیمن تو شرمت ناید

کآیی و مقیم خطّهٔ خاک شوی

اندر ره حق چو چست و چالاک شوی

نور فلکی باز بر افلاک شوی

عرش است نشیمن تو شرمت ناید

چون سایه مقیم خطهٔ خاک شوی

در روزه چو از طبع دمی پاک شوی

اندر پی پاکان تو بر افلاک شوی

از سوزش روزه نور گردی چون شمع

وز ظلمت لقمه لقمهٔ خاک شوی

ای آب بقا اگر ز گل پاک شوی

آیینه لعبتان افلاک شوی

آلودگی تن از صفا دورت کرد

مگذار که در همین صفت خاک شوی

تا کی مشغول عالم خاک شوی

وز بود و نبود شاد و غمناک شوی

زین هستی موهوم اگر پاک شوی

از خیل مجردات افلاک شوی

ای نفس گر از غبار تن پاک شوی

تو روح مجردی بر افلاک شوی

عرش است نشیمن تو شرمت ناید

کایی و مقیم خطّهٔ خاک شوی