چیزی است عجب در دل و جانم که مپرس

مستغرق آن چیز چنانم که مپرس

زین هرچه که در کتابها میبینی

من آن بندانم، این بدانم که مپرس

گفتم: ز فناء خود چنانم که مپرس

گفتا:‌به بقائیت رسانم که مپرس

یعنی چو به نیستی بدیدی خود را

چندان هستی بر تو فشانم که مپرس