هر کس که نشان آن لب و دندان دید

در حقه لعل رشته مرجان دید

از چهره من حال دلم بتوان خواند

وز سینه او راز دلش نتوان دید

آن کس که ترا عزیزتر ازجان دید

مینتواند ترا کنون آسان دید

تو چشم منی گرت نبینم شاید

زان روی که چشم خویش را نتوان دید

گر دل زتو وصل دید اگر هجران دید

از غایت اخلاص همه یکسان دید

تو جان منی اگر نبینم چه عجب

شرط است که جان خویش را نتوان دید

رویت که در او دیده صفای جان دید

جانست از انش نتوان آسان دید

حقا که چو عمر ناکزیرست ولیک

چون عمر بجز بر گذرش نتوان دید