درویش زخودپرستی آزاد بود

ظاهر چو خراب و باطن آباد بود

او را که زلطف ایزدی داد بود

از ردّ و قبول خلق آزاد بود

صد عاشق اگر کشته ز بیداد بود

معشوقه چو سرو از همه آزاد بود

فریاد که من چون شمعی از آتش آه

میسوزم و پیش گلرخان باد بود

آن را که دل از دو کون آزاد بود

کی طبع به وصل این و آن شاد بود

بحر از گهر و حباب دارد دو گره

در یک گره آب و در یکی باد بود