دوشم چه شبی بود ز دل تاب شده

وصل آمده و فراق را آب شده

تا روز مرا دو دست در گردن یار

لب بر لب او نهاده در خواب شده

ای از تو فلک بی خور و بی خواب شده

وز شوق تو سرگشته، چو سیماب، شده

هر دم ز تو صد هزار دل خون گشته

دل کیست که صد هزار جان، آب شده