خاکستری ار ز خاک سودی

صد آینه را بدان زدودی

آن کاوست نیازمند سودی

گر من بدمی چه چاره بودی

عیسی که دمش نداشت دودی

می‌برد جفای هر جهودی

چون از رخ او نظر ربودی

هر لحظه که با خودی جهودی

گر آینه عین او نبودی

آن روی به ما که می نمودی

بگشاد در سرا به عالم

گر در بستی که می گشودی

او می بخشد وجود ور نه

[...]

شب خواب فراغتش ربودی

بر بستر عافیت غنودی

چون ز آتششان نداشت دودی

آن گفت و شنو نداشت سودی

هر صورت محنتی که بودی

زان آینه هاش رو نمودی

آن نالش او نداشت سودی

بنهاد به ره سر سجودی

هر لحظه بهانه ای نمودی

نو ساز ترانه ای سرودی

پیچیده چو دودی و نه دودی

دوری ز سیاهی و کبودی

غمخواری من بسی نمودی

غم های مرا بسی فزودی

ای کاش که بود ما نبودی

یا بنمودی هر آنچه بودی

نگشود ز کعبه در کسی را

از ما در دیر را سجودی

ز افسانهٔ واعظان فسردیم

[...]

نکهت چون رنگ خوش غنودی

گر جلوه دهش صبا نبودی

مطرب، چه فسرده ای، سرودی

برکُن ز خَسَم به شعله، دودی

از چهره چو پرده برگشودی

رخ از رخ آدمی نمودی

از ما چه خلاف دیده بودی

کاین گونه مفار نمودی

رفتی و ز دست ما ربودی

سر رشتۀ اتحاد ما را

[...]