بر نامه نهاده مهر انده

یعنی کرم‌الکتاب ختمه

جانی به از این بیار در ده

پایی به از این به کار در نه

روزی دو سه با سگان آن ده

می‌زیست چنانکه مرگ از او به

هر کو به هنر کند مباهات

یا فخر آرد به فضل و خامه

از فقر سیاه رو چو کلکست

وز پشت شکسته همچو نامه

باشد چو قلم تهیّ و عریان

[...]

یک جام ز صد هزار جان به

برخیز و قماش ما گرو نه

ما از خود خویش توبه کردیم

ما هیچ نمی‌رویم از این ده

یک رنگ کند شراب ما را

[...]

ور دفع دهی تو و برون جه

در کس زنان خویشتن نه

آن گوهر ناب را به من ده

صد منت ازان به جان من نه

اکنون رسنش به دست من ده

ک آهوی چنین به دست من به

این کهنه گلیم خود به من ده

صد منت ازان به جان من نه

حرفی که نهی به راستی نه

کز هر هنریست راستی به

از عرش گذشت دست همت

وز فرش حریم توست کوتاه

خواهم به هوای تو بتان را

کس نیست تورا چو من هواخواه

هیچ است دهانت لیکن از وی

افتاده بسی سخن در افواه

باما چه رود گهی که آیی

زآینده کسی نباشد آگاه

هرکس که نهاد در رهت روی

کی پشت نهد به مسند جاه

می دانستم که عهد و پیمان مرا

در هم شکنی ولی بدین زودی نه

آن مه نه که شد ز سال و مه مه

آن مه که از آنست عقل فربه

از افضل شهر و فاضل ده

این فضله به چار مرتبت به

پا از سرِ این حدیث درنه

فلسی ز هزارفلسفی به

رهبر شودت که عاشقی به

پس ره زندت که عاشقی چه