افسرده مباش اگر نه سنگی

رهوارتر آی اگر نه لنگی

در هیچ رهی نماند سنگی

کز خون خودش نداد رنگی

بس دست دعا بر آسمان بود

تا پای برآمدت به سنگی

ای گرگ نگفتمت که روزی

ناگه به سر افتدت پلنگی

مویش چو شفق به سرخرنگی

زنجیره زده چو موی زنگی

وان کس که ز خصلت پلنگی

زد سنگ فراقم از دو رنگی

پوشیده به آن گهر به سنگی

کاید به وی از سفال ننگی

شد یکرنگی او دورنگی

با حیله شیریش پلنگی

گه قافیه خوان فراز سنگی

سنگ از جگرش گرفته رنگی

زد گام به سایه گاه سنگی

کاساید ازان طلب درنگی

آمد به کمانی از خدنگی

زد سرخ گلش به زرد رنگی

آهم به درون دل ز تنگی

پیچیده به هم، چو موی زنگی

ایمن نشوی، که اندرین بحر

هر موج زند دم از نهنگی

صد حربه در آستین عشق است

[...]

از بهر تو ای نگار بنگی

گویم غزلی بدین قشنگی