ساقی، قدحی، که نیمْ مستیم

مخمورِ صبوحیِ اَلَسْتیم

از صومعه پا برون نهادیم

در میکده، مُعْتَکِف نشستیم

از جور تو خرقه‌ها دریدیم

[...]

ناآمده سیل تر شدستیم

نارفته به دام پای بستیم

شطرنج ندیده‌ایم و ماتیم

یک جرعه نخورده‌ایم و مستیم

همچون شکن دو زلف خوبان

[...]

آن دم که ز ننگ خویش رستیم

وان می که ز بوش بود مستیم

ناموس شکسته‌ایم و مستیم

صد توبه و عهد را شکستیم

در بزم وصال، خوش نشستیم

وز ننگ فراق، باز رستیم

مستیم و خراب و می پرستیم

پنهان چه کنیم مست مستیم

گوئی مستی و رند و عاشق

آری مستیم و رند هستیم

برخواسته از سریر هستی

[...]

ما شاهد باز و می پرستیم

خوش طایفه ایم هرچه هستیم

بر مرکب عشق برنشستیم

از عقل و خیال باز رستیم

ما توبه زهد را شکستیم

در میکده مغان نشستیم

رسوای جهان ز دست عشقیم

باری بنگر که از چه رستیم

ما ترک وجود خویش کردیم

[...]

از پیچش پنجه تو رستیم

وز رنج شکنجه تو جستیم

ما سر مستان مست مستیم

با ساقی و می یکی شدستیم

در ساقی و یار محو گشتیم

از ننگ وجود خویش رستیم

تا دست بدست دوست دادیم

[...]

ما زانوی زهد را شکستیم

در میکده سالها نشستیم

تسبیح بخاک ره فکندیم

زنار ز زلف یار بستیم

هوئی ز میان جان کشیدیم

[...]

ما مشرقیان ملک پرستیم

در دامن شه فکنده دستیم