هر شب ز فراق بیت خوانان

پنهان رفتی به کوی جانان

ره پیش گرفت بیت خوانان

برداشته بانگ مهربانان

در موکب آن جریده‌رانان

می‌رفت چو با گله شبانان

داناترِ جمله کاردانان

دانای زبان بی‌زبانان

ای یاد تو کار کاردانان

تسبیح زبان بی‌زبانان

بر خود گیرند خرده هر دم

در عشق تو جان خرده‌دانان

عشاق ز بوی جام وصلت

[...]

شب تا به سحر منم بدین درد

نالان نالان چو ناتوانان

گردان گردان به هر در و کوی

گویان گویان چو پاسبانان

فریاد ز محنت غریبان

[...]

چون کار فتاد با گرانان

با صرفه زنند کاردانان

گر دم نزنند کاردانان

چون باز رهی ز بد گمانان؟

در خانه همه مزاج دانان

بر بسته دهن چو بی‌زبانان

آید قدری چو مهربانان

تا حجرهٔ خوابگاه جانان

گیری کم دوست چون گرانان

جان، دوسترت بود ز جانان

پوشیده درج چرخ دانان

ننوشته درج دهر خوانان

بر ناقه خود نشست و زانان

بر تافت عنان نشید خوانان

می راند نشید شوق خوانان

تا ساحت خیمه گاه جانان

دهشت زده گشت قیس از آنان

لب بست ز گفت و گوی جانان

جان من خسته پیش جانان

باشد نغمات شوق خوانان

می رفت چنین نشید خوانان

از دیده سرشک لعل رانان

قدی چو قد شکر دهانان

مرغان ز سرش نشید خوانان

از قوت شوق کوی جانان

شد ناقه بادپای رانان

وان دم که شدند مهربانان

دامن ز غبار او فشانان