چون گشت به عالم این سخن فاش

افتاد ورق به دست اوباش

کان مهدنشین عروس جماش

رشک قلم هزار نقاش

می تا نشکست روی اوباش

در نام شکستگی نشد فاش

چون از سر قصه‌های دُر پاش

شد قصهٔ قیس در جهان فاش

در بزم قلندران قلاش

بنشین و شراب نوش و خوش باش

تا ذوق می و خمار یابی

باید که شوی تو نیز قلاش

در صومعه چند خود پرستی؟

[...]

بر نقش خود است فتنه نقاش

کس نیست در این میان تو خوش باش

در میکده با حریفِ قَلّاش

بنشین و شراب نوش و خوش باش

از خطِّ خوشِ نگار، بر خوان

سِرّ دو جهان، ولی مکن فاش

بر نقش و نگار، فتنه گشتم

[...]

ای خواجه تو عاقلانه می‌باش

چون بی‌خبری ز شور اوباش

آن چهره که رشک فخر فقرست

با ناخن زشت خویش مخراش

آن بت به خیال درنگنجد

[...]

گر لاش نمود راه قلاش

ای هر دو جهان غلام آن لاش

ای دیده جهان و جان ندیده

جانست جهان تو یک نفس باش

گردیست جهان و اندر این گرد

[...]

تاگشت ز گفت و گوی اوباش

بر مادر لیلی این خبر فاش

ترسم که چو گردد این خبر فاش

بد نام شوی میان اوباش

در میکده مست و رند و قلاش

همصحبت عاشقان او باش

هر نور که دیده یا بد از دل

در پای خیال عشق او باش

ای عقل تو زاهدی و ما رند

[...]

مانند قلندران قلاش

با یک دو حریف رند و اوباش

خواهیم نشست در خرابات

صد طعنه ز اهل زهد گو باش

مائیم و شراب و عشقبازی

[...]

زان پیش که این سخن شود فاش

افتد سمری به دست اوباش

از ضربت چوب تر بر اعضاش

گل خاست ز چوب گلبن آساش

می ریخت ز خون دل ته پاش

قطره ز مژه چو نقطه یاش

آن سنگ که زد به جام من فاش

زان کاسه سرشکستیم کاش

هر کس که خرد به قول شاباش

پاداش جزای خیر باداش

ای پیکر تو چو شیشهٔ شاش

ای شیشه شاش جسته شاباش

در میکده دوش رند قلاش

میگفت به پاکباز اوباش

کز سرّ حقیقتم خبر ده

یک نکته بگو برمز یا فاش

گفتا سخن برهنه خواهی

[...]