گنجور

صائب تبریزی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۷۲۹

 

افسرده دل اگر چه ز واسوختن مرا

بتوان به روی گرم برافروختن مرا

چون ماهی برشته، به آب حیات وصل

رغبت شود دو آتشه از سوختن مرا

از بخیه ستاره شود بیش زخم صبح

[...]

صائب تبریزی
 
 
sunny dark_mode