او می رود و عاشق مسکین گرانش

چون مرده که در سینه بود حسرت جانش

بی مهر سواری که عنان باز نپیچد

آویخته چندین دل خلقی به فغانش

ناخوش همی آزارد و یا طالب خونی ست

[...]

گر یار ز رخ پرده بر انداخته باشد

از غایت لطفش

گر یار کند ناز کشد ابن یمین را

از تندی خوی اش

در باغ خرامید شبی آن بت مهوش

با غمزه چون ناوک و ابروی کمانکش

با قدّ چو سرو چمن و ساعد سیمین

با تیغ جفا دلبر و از می شده سرخوش

گفتا بزنم تیغ جفا بر تو و گفتم

[...]

این گفتهٔ مستانهٔ سید چو شنیدی

از ذوق بخوانش

یک غمزه نمودی به خلیل از تو در افتاد

اندر دل آتش

با قد چو سرو و گل رخسار و لب لعل

ایساقی جانبخش

خواهی که دهد ساقی جان ساغر نوشت

بر خلق مزن نیش

چنان ناچیز شو در خود که گر در آینه بینی

نیابی عکس خود با آن که بزدائی فراوانش

کی دل به جهان بنگرد و ناز و نعیمش

چون آتش دل برنفروزد ز نسیمنش

آن غمزه که از یاد شهیدان طرب افزاست

بالله که به یک ناله توان کرد رحیمش

در محفل آن در ننشینم که ز حشمت

[...]

زلفین تو تا مروحه دارند بر آتش

از آتش سودای تو دل گشته مشوش

خواهی که نسوزند ز سودای تو اسلام

هندوبچگان را منشان بر سر آتش

گیسوی تو شد سلسله‌جنبان رقیبان

[...]

بسیار بکوشم که بپوشم غم خود لیک

آتش چو بگیرد نتوان داشت نهانش

در خرقه چو آتش زدی ای سالک عارف

جهدی کن و سر حلقهٔ رندان جهان باش

خواهی که هما ظلّ همایون تو خواهد

سیمرغ صفت از نظر خلق نهان باش

تا نفس ترا در به به در و خوار نسازد

در سایهٔ دیوار قناعت به امان باش

ای زلف تو چون خاطر عشاق مشوش

وی صفحهٔ رویت ز خط و خال منقش

موی تو به روی تو عبیریست به مجمر

خال تو به چهر تو سپندیست برآتش

روی تو حدیقهٔ گل اما گل بی‌خار

[...]

زلف تو چو دودآمد وچهر تو چوآتش

و از آتش ودود تو دلم گشته مشوش

جان ودلوهوش وخرد وصبر وتوانم

می بود وربود از کف من خال توهر شش

ماهی به رخ اما نبود ماه زره پوش

[...]

می‌بود ابر باره یکی قلزم آتش

پرجوش و قوی هوش و جلوبند و سپه‌کش

می‌شد ز خر و شش ملک‌الموت مشوش

تا روح کرا زود کند قبض بنا خوش

ای سرو قبا پوش من ای دلبر مهوش!

تا کی کنی از شانه سر زلف مشوش

بر کشتن من تیر نگاهی، ز تو کافی ست

بیهوده چرا؟ دست بری جانب ترکش

بی چشم خمارت چکنم باده گلرنگ؟

[...]

هان عید غدیر آمده‌ای ساقی مهوش

وز خامه قدرت شده گل کشت منقش

ما راست ز غم دل چو دو زلف تو مشوش

بر خرمن غم خیز و بزن ز آب می‌آتش