سختی به ضعیفان جهان بی سبب آید

من بد کنم و زخم ندامت به لب آید

زاهد دمش افسرده چو صبح است، مبادا

خورشید تو را از نفس سرد تب آید

عزلت طلب از پایهٔ اقبال نیفتد

تنها رو این مرحله، دنبال نیفتد

پرواز بلندی ست فراز دو جهانش

مرغی که به دام شکن بال نیفتد

دل از قفس سینه، دم سرد برآورد

شور از همه مرغان چمن گرد، برآورد

تا حوصلهٔ جور تو را داشته باشم

ایام مرا حادثه پرورد، برآورد

معذورم اگر همسر یاران، نیم امروز

[...]

زلف سیهش، آتش بیداد برآورد

دود از شکن طرّهٔ شمشاد برآورد

برخاست مرا از قفس سینه صفیری

شور از دل مرغان چمن زاد برآورد

رخساره نمودیّ و مرا مردمک چشم

[...]

تیغ ستمت از می پرزور گران تر

از نشئهٔ خون شد، سر منصور گران تر

بر خاطر آزردهٔ من بی غمی امروز

از ترک شراب است به مخمور گران تر

بر همّت من منت یک حبهٔ دونان

[...]

ای زلف، پریشان شدگانیم، خبر گیر

ای چاک گریبان، شب ما را به سحر گیر

از کم سخنی های تو زهر است به جامم

بگشای لب و تلخی کامم به شکر گیر

خون گر نخورد زان لب میگون، چه کند کس؟

مژگان تر و لب تشنه و دل خون، چه کند کس؟

از دست برون رفته عنان داری اشکم

طوفان بهار است، به جیحون چه کند کس؟

از چرخ تنک حوصله، پروا چه کند کس؟

با دشمن نامرد، مدارا چه کند کس؟

دل کندن و کام دل ازو، هر دو محال است

با قحبهٔ مستورهٔ دنیا چه کند کس؟

ای آنکه زدی بر قدح، امروز مرا سنگ

فرداست درین راه، کند پای تو را لنگ

در رهگذر بال فشانان مفکن دام

ترسم که تو را سخت فشارد، قفس تنگ

در بتکده نامحرم و در کعبه غریبم

آیا که حوالت به کجا کرده نصیبم؟

مفتی، ز اصول و ز فروعم خبری نیست

یک مسأله جز عشق، نیاموخت ادیبم

من حوصله ساز ستم عشق نبودم

[...]

در کشور ایجاد، ندانم چه گلستم

دانم که صنمگاه بتان چگلستم

من بعد، بود دست من و چاک گریبان

نه دامن دلدار به دست و نه دلستم

زد نقش سخن سکهٔ جاوید به نامم

از صفحهٔ دلها نشود محو، کلامم

نوری ست عیان، در نظر حرف شناسان

هر مردمک نقطه ی خورشید، غلامم

نظاره کن امروز، گلستان ارم را

[...]

جز وصل علاج دل بیچاره ندارم

امّا چه کنم؟ طاقت نظّاره ندارم

تا دسترسم بود، زدم چاک گریبان

شرمندگی، از خرقهٔ صد پاره ندارم

انصاف ده، ای شیشهٔ طاقت زده بر سنگ

[...]

از دل، به فرات مژه راهی ست چه سازم؟

بخت سیهم، ابر سیاهی ست چه سازم؟

بیهوده نگشتم به سراپای دو عالم

منظور تو بودی ز تماشای دو عالم

خم کردن سر، بهر طمع، طاعت بُت بود

یک سجده نکردم به تمنّای دو عالم

دردت به دوای دل بی تاب رسیده

از غیب، رسولیست، به اصحاب رسیده

چون نی به خروش از نفس سینه خراشم

تاری ست تن من که به مضراب رسیده

دارد دلم از گریهٔ مستانه، طرب ها

[...]

من بلبلم و گلبن من یار منستی

آن طرف بناگوش، سمن زار منستی

میدان جهان، تنگ بود کوکبه ام را

منصورم و این دار فنا دار منستی

گفتی دل و جان صرف شود، در سر کارم

[...]

شد صید دلم بستهٔ فتراک سواری

شیرین دهنی، لب شکری، بوسه شکاری

ای خطِّ لب یار، نمایان شده باشی

خضر رَهِ سرچشمه ی حیوان شده باشی

پر می زند از شوق، تذرو مژه ی او

در دیده ی هرکس که خرامان شده باشی

تنها، نه همین آینه حیران تو  باشد

[...]

دارم گل زخمی به جگر تازه و تر، های

ای دل، بزن از سینه صفیری به اثر، های

بر بوم و برم تاخته سیلاب حوادث

از خانه خرابان توام، های هنر، های

آرام وطن گر سفری شد، عجبی نیست

[...]