تا چند زنی تیغ جفا بر دل ریشم

زین بیش نماندست مرا طاقت نیشم

رحمی بکن و بر من دل خسته ببخشای

وز دل نمک جور از این بیش مریشم

دل را به غم عشق رخت دادم و عمریست

[...]

شور ستمت چند کند دور ز خویشم

شوری مکن ای کان نمک بادل ریشم

خونریزی مژگان تو ای مرهم دل چند

تا چند زنی بر دل ریش اینهمه ریشم

گر سرکشم از داغ تو ایشمع جفا کیش

[...]

دیریست که از گریه بهار دل ریشم

شاداب‌تر از غنچه خون بر سر نیشم

یک قطره خونیم و ز فیض نظر عشق

از حوصله دیده هر غمزه بیشم

تا سبحه و زنار نسوزیم چه دانند

[...]