تا چند می و ساغر و ساقی طلبی؟

با اهل فضول هم وثاقی طلبی؟

نامد گه آن که چشم دل بازکنی

وز باقی عمر عمر باقی طلب کنی؟

ای از تو مرا ذخیره ناکامی بس

پایان غم تو بی .....

حاصل زهوس بازی ما دانی چیست؟

آوازه و گفت و گوی....

ای آنکه به کوی یار ما افتادی

آن روی بدیدی به قفا افتادی

با تو گفتم که بی‌دلم من بیدل

بی‌دل اکنون شدم که بیرون رفتی

ای خواجه ز هر خیال پر باد شوی

وز هیچ ترش گردی و دلشاد شودی

دیدم که در آتشی و بگذاشتمت

تا پخته و تا زیرک و استاد شوی

گر تو نکنی سلام ما را در پی

چون جمله نشاطی و سلامی چون می

چوپان جهانی و امان جانها

دفع گرگی گر نکنی هی هی هی

گه مات کنی و گه بداری قایم

احسنت، زهی صنعت با خود بازی

دل گفت که زحمت تن آنجا چه بری

این کار همان به که به جان فرمایی

ای آنک دل از تو بر نگیرم هرگز

زان یاد همی دار که با من بستی

وه وه که دلم ز آتش عشق تو بسوخت

ای آب روان بلطف مانند میی

خواهم نفسی ز صحبتت آسودن

دانم که رضا داری

گویم که میان ما چه خواهد بودن

آئین وفا داری

گفتم چه کند دفع غمم گفت که می

گفتم چه زند راه دلم گفت که نی

گفتم که تو داری دل من گفت که کو

گفتم ز غمت جان بدهم گفت که کی

ای کرده خور از خجلت رخسار تو خوی

این ناز و کرشمه با حریفان تا کی

چشم خوش میگون تو مستی در خواب

لعل لب نوشین تو جامی پی می

تا اسب مراد شه صفت می‌تازی

با حال من پیاده کی‌ پردازی؟

من با تو چو رخ راست روم لیکن تو

چون فیل و چو فرزین بر شکفت از شادی

گفتم چه کند دفع غمم؟ گفت که مِی

گفتم چه زند راه دلم؟ گفت که نِی

گفتم که تو داری دل من، گفت که کو؟ 

گفتم ز غمت جان بدهم، گفت که کِی؟ 

با شاهد شوخ شنگ و با بربط و نی

کنجی و فراغتی و یک شیشهٔ می

چون گرم شود ز باده ما را رگ و پی

منّت نبریم یک جو از حاتم طی

در دیر گرت هواست نوشیدن می

با مغبچگان بلحن چنگ و دف و نی

ممکن نبود اگر چه باشم جم و کی

بی همت پیر دیر و بی رخصت وی

از عامه مشو ملول اگر با درکی

کو واسطه گشت تا تو صاحب ترکی

گر حاصل شاخ جمله میبود ثمر

میسوخت شجر ز غایت بی برگی

آنی که بحسن از مه و خورشید بهی

از غمزه کسی ز خنده جان بازدهی

گر میل چنین سرمه ز مژگان سازی

خاکت ندهد کسی که بر دیده کشی

ای دیده همیشه طالب دیداری

دانم همه دم هوای وصلش داری

دلبر چو میان جان و دل گشت مقیم

او را ز چه رو تو دور می اندازی