یک شب مه گردون به رخت می‌نگرید

وز اشک ز دیده خون دل می‌بارید

یک قطره از آن بر رخ زیبات چکید

وان خال بدان خوشی از آن گشت پدید

آن روز که بنده خاک خدمت بوسید

بر خدمت تو هیچ سعادت نگزید

وامروز چو رنگ و رونق خویش ندید

ابرام به خانه برد و امید برید

بیداد فلک پردهٔ رازم بدرید

تیمار جهان امیدم از جان ببرید

ای دل پس ازین کناره‌ای گیر و برو

کین کار مرا کناره‌ای نیست پدید

زان پس که وصال روی در پرده کشید

واندوه فراق پرده بر من بدرید

گفتم که مگر توانمش دید به خواب

خود خواب همی به خواب نتوانم دید

ای وصل تو شایسته چو عمر جاوید

وی در دل من غم تو شیرین چو امید

در گوش تو از حلقه زر گوئی هست

آویخته ماه نو ز طرف خورشید

چون کار من از شهاب بر چرخ رسید

وز دست غمم به لطف خود باز خرید

هجر آمد و روز من سیه کرد چو شب

یعنی که شهاب جز به شب نتوان دید

چشمم چو به چشم خویش چشم تو بدید

بی چشم تو خواب چشم از چشم رمید

ای چشم هم چشم به چشمت روشن

چون چشم تو چشم من دگر چشم ندید

خطت چو بنفشه از گل آورد پدید

آورد خطی که بر سر ماه کشید

پیوسته ز شب صبح دمیدی اکنون

آشوب دل مرا شب از صبح دمید

چشمم چو به چشم خویش چشم تو بدید

نی چشم تو خواب چشم از چشم رمید

ای چشم همه چشم به چشمت روشن

چون چشم تو چشم من دگر چشم ندید

دیدی که نسیم نوبهاری بوزید

ما را ز بهار ما نسیمی نرسید

دردا که چو گل پردهٔ خلوت بدرید

آن گل‌رخ ما پرده نشینی بگزید

گر ما به هزار تک بخواهیم دوید

آخر طمع از خویش بخواهیم برید

فی الجمله تو هر چه بایدت نامش کن

چیزی است که ما درو نخواهیم رسید

جانی که به نورِ حق ندارد امّید

در عالم اوهام بماند جاوید

چون ذرّهٔ ناچیز بوَد در سایه

چون کودکِ یک روزه بوَد در خورشید

نه هیچ کس از قالب دین مغز چشید

نه هیچ نظر به کُنْهِ آن مغز رسید

هر روز هزار پوست زان کردم باز

مغزم همه پالوده شد و مغز ندید

جانم که به لب از لب لعل تو رسید

دل تحفه به پیش لب لعل تو کشید

خوی خشک نمیکند زخون چون گل لعل

زان سنبل ترکز لب لعل تو دمید

پروانگکی به پیش شمعی بپرید

در گوشهٔ شمع گوشهٔ یک تنه دید

جان داد به شکرانه در آن حجره خزید

بی جان دادن کسی به جانان نرسید

با عشق هزار قصّه گفتیم و شنید

وز وصل به من شیفته بویی برسید

وین قصّهٔ غصّهٔ مرا با غم تو

تا آخر عمر آخری نیست پدید

افسوس که عمر رفت در گفت و شنید

وز نور وصال پرتوی نیست پدید

از عشق و حدیث عشق گویی ما را

بیش از هوسی و گفت و گویی نرسید

شب دوش نقاب قیر بر رخ چو کشید

از هجر توَم جان به لبان خواست رسید

در خواب خیال تو چو آمد برمن

با روی تو سیر دیدنم صبح دمید

در کوزه نشست گل چو رخسارش دید

تا خون دلش در دل قاروره چکید

او نیز نشست از سر طنز و طرب

خون دل گل در رخ چون گل مالید

پروانگکی به پیش شمعی بپرید

در گوشهٔ شمع گوشهٔ یک تنه دید

جان داد به شکرانه در آن حجره خزید

بی جان دادن کسی به جانان نرسید