دل برد ز من دوش به صد عشق و فسون

بشکافت و بدید پر زخون بود درون

فرمود در آتشش نهادن حالی

یعنی که نپخته است از آنست پر خون

سرمست توام نه از می و نز افیون

مجنون شده‌ام ادب مجوی از مجنون

از جوشش من جوش کن صد جیحون

وز گردش من خیره بماند گردون

شوری دارم که برنتابد گردون

شوریکه به خواب درنبیند مجنون

این کمینه ایست از سینهٔ دوست

تا سینهٔ پاک دوست چون باشد چون

مردان تو در دایرهٔ کن فیکون

دل نقطهٔ وحدتست و از عرش فزون

گر در چیند نقطهٔ دردت ز درون

حالی شوی از دایرهٔ کون برون

بر درگه عزّتت همه خلق زبون

کس را نرسد که این چرا و آن چون

از مه قدحی نهاده بر کف گردون

یاران گه خواب نیست خیزید کنون

ما نیز به کام خود قدح برگیریم

نتوان بودن ز دور گردون بیرون

هر چند بود کعبه اسلام کنون

در مرتبه از کنشت صد پایه فزون

زنهار بدین نیز بخواری منگر

کین هست هم از دائره کن فیکون

مائیم ز جور فلک آینه گون

با آه دلی که سنگ ازو گردد خون

روزی بهزار شب بغم میاریم

تا خود فلک از پرده چه آرد بیرون

ای پایه ی قدر تو زادراک برون

و اقبال تو همچو ماه نو روز افزون

احکام همایون امیرت فرّخ

تشریف مبارک وزیرت میمون

گفتم چه خورم در طلبت گفت که خون

گفتم چه بود حال دلم گفت جنون

گفتم که مرا کی بکشی گفت کنون

گفتم که ز دستت بجهم گفت که چون

ای شکل و شمائلت چو شعرم موزون

وی حسن رخت چو مهر من روز افزون

زنگی شکر فروش خالت مقبل

هندوی عبیر سای زلفت میمون

آن سرو سهی چو خیمه می زد بیرون

می کرد سمن برگ ز نرگس گلگون

ابروش بشکل نون و چشم سیهش

در بحر فتاده بود همچون ذوالنون

ای دل چو بنامه می دهی شرح جنون

کلک از مژه آورد سیاهی از خون

با خامه از آنرو که زبانش سیهست

بسیار سخن مگو که نبود میمون

دارم عجب از غنچه دل تنگ که چون

از دل رخ نازنین گل کرد برون

در خون دل غنچه اگر نیست چراست؟

گل را همه پره‌های دامن پر خون

زیر و زبر چشم ترا بس موزون

نقاش ازل سه خال زد غالیه گون

پندار که در شب فراز عینت

دو نقطه یا نهاد و یک نقطه نون

گفتم چه خورم در طلبت؟ گفت که خون

گفتم چه بود حال دلم؟ گفت جنون

گفتم که مرا کی بکشی؟ گفت اکنون

گفتم که ز قیدت بجهم، گفت که چون؟

زنهار ز جور چرخ وارونه دون

کاو توسن خوی من چنین کرد زبون

امروز نگه کن به چه حالم به چه حال

و آن روز کجا رفت که چون بودم چون

ای بر دل من عشق تو هر لحظه فزون

بی روی چو ماه تو زند دم ز جنون

ما دست به دامن خیالت زده ایم

تا خود فلک از پرده چه آرد بیرون

با خصم بگو چند کنی مکر و فسون

تا چند کشم جفای هر سفله دون

ما معتکف پرده اسرار شدیم

تا خود فلک از پرده چه آرد بیرون

ای گشته دلم ز دست هجران پر خون

تا چند کشم غم ز جفای گردون

بر جور و جفای چرخ دل بنهادم

تا خود فلک از پرده چه آرد بیرون