بگذشت پریر باد بر لاله و ورد

دی خاک چمن سنبل تر بار آورد

امروز خور آب شادمانی زیراک

فردا همی آتش غم باید خورد

بگذشت پریر باد بر لاله و ورد

دی خاک چمن سنبل تر بار آورد

امروز خور آب زندگانی زیراک

فردا همی آتش ز غمش خواهی خورد

گر لا بد جان بعشق باید پرورد

باری غم عشق چون تویی باید خورد‌

ناچار چو جان به عشق باید پرورد

باری غم عشق چون تویی باید خورد

ناچار چو جان به عشق باید پرورد

باری غم عشق چون تویی باید خورد

جان گرچه که نیست حضرتت را درخورد

دام کرمت شیفتگان را پرورد

حال من و تو قصّهٔ آن مورچه ای ست

کاو پای ملخ نزد سلیمان آورد

نشناخته ای، ای دل بیدانش و درد

خاک از زر و سنگ از گهر و خار از ورد

در سایه فسرده، لاف خورشید زنی

ای سایه دیوار طبیعت پر ورد