ای از گل سرخ، رنگ بربوده و بو

رنگ از پی رخ ربوده، بو از پی مو

گلرنگ شود، چو روی شویی، همه جو

مشکین گردد، چو مو فشانی، همه کو

آمد به سمرقند شه از رغم عدو

اینک ملک مشرق بدخواهش کو

گریبغو و جیحونش نظر دید افزون

پل بر جیحون نهاد و غل بر یبغو

هان یاران هوی و ها جوانمردان هو

مردی کنی و نگاه داری سرِ کو

گر تیر چنان رسد که بشکافد مو

باید که ز یک‌دگر نگردانی رو

ای کرده به بی وفایی آهنگ ، مرو

باری سخنی ز بهر مردان بشنو

اکنون که دلم هست به نزد تو گرو

دل باز فرست ، هر کجا خواهی رو

آن قصر که با چرخ همی‌زد پهلو

بر درگه آن شهان نهادندی رو

دیدیم که بر کنگره‌اش فاخته‌ای

بنشسته همی‌گفت که کوکو کوکو

آن قصر که بر چرخ همی‌زد پهلو،

بر درگهِ او شهان نهادندی رو،

دیدیم که بر کنگره‌اش فاخته‌ای

بنشسته همی‌گفت که: «کوکو، کوکو؟»

بردار پیاله و سبو ای دل‌جو،

برگَرْد به گِردِ سبزه‌زار و لبِ جو؛

کاین چرخ بسی قَدّ‌ِ بُتانِ مَهْرو،

صد بار پیاله کرد و صد بار سبو!

گفتی چه شود کار فراقت یک‌سو

چون اشک چو شمع گرم باشم بی‌تو

آن روز ز روبهای اشکت به کجا

وان گرم سریهای چو اشکت پس کو

هر تخم که کاشتم نیامد به درو

تا چند خودر کهنه دلم غصه نو

سنبل نیم ای صنم! که گویم که برو

زین شهر تو گوئی مرو ای باب مرو!

کم تقتلونا و کم نحبّکم

یا عجبا لم نحبّ من قتلا

هر چند بر آتشم نشاند غم تو

غمناک شوم، گرم نماند غم تو

گویند مرا که در فراقش مگری

آن کیست که از فراق نگریست، بگو؟

خاقانی اگر کسی جفا دارد خو

پاداشن او وفا کن و باز مگو

آن کن به جهانیان ز کردار نکو

گر با تو کند جهان نیازاری ازو

هر روز بود تو را جفایی نو نو

تا جامهٔ صبر من بدرد جو جو

یک ذره ز نیکیت ندیدم همه عمر

بیرحم کسی تو آزمودم، رو رو

بگشای تو مشرق ای به حجت خسرو

در مغرب فتح کن میندیش به جو

خود بهر تو چرخ کهنه و دولت نو

هر یک به دو دست می زند تیغ تو رو

رفتم ز درت دل به غمت کرده گرو

بردم ز درت عشق کهن با غم نو

هر چند ز دل نباشد ای جان جهان

چه کم شود از تو گر بگوئی که مرو

ماییم خریدار می کهنه و نو

وآن گاه فروشندهٔ عالم به دو جو

گفتی که پس از مرگ کجا خواهم رفت؟

مستم کن و هر کجا که می‌خواهی رو!

ای زلف درازت اصل گمراهی ازو

در معرض فتنه مرغ تا ماهی ازو

بر خسته دلم که هست آگاهی از او

چندین چه کنی جور چه می خواهی از او

تا ظن نبری که هست این رشته دو تو

یکتاست خود اصل و فرع بنگر نیکو

این اوست که پیداست به من لیکن او

شک نیست که این جمله منم نیک بدو

جزعت به کرشمه چون کند عهدی نو

خواهم که کنم پیش رخت جان به گرو

گوید چشمت به غمزه برخیز و برو

گر مست نئی حدیث مستان مشنو

تا ظن نبریک ه هست این رشته دو تو

یک توست ز اصل و فرع،‌ بنگر تو نکو

این اوست همه، ولیک پیداست بمن

شک نیست که این جمله منم،‌ لیک بدو