هم خانه سرست و سوزنی خر بنده

هست از خر و خر بنده جهان پرخنده

امشب یکتا کردم و فردا من و خر

کاه و جو هجو و آخر آگنده

ای عزم تو بر دولت و دین آکنده

وی زلزله بر جان ملوک افکنده

والله که ز تو خصم نماند زنده

صادق صبح است این زبان بنده

بردارندت اگر شوی افکنده

و آزاد شوی اگر بمیری بنده

حق را خواهی بساز همچون مردان

با گوشهٔ مسجدی و دلقی ژنده

در عشق دلی باید و جانی زنده

کان را باید به درد دل سازنده

ور زانک تو کنج عافیت می طلبی

رو رو که تو عشق را نشایی بنده

تا گوش دلت به غفلت است آکنده

دل را تو مپندار که گردد زنده

شرمت ناید از آنک از خون تو بود

سلطان باشد تو را تو او را بنده

زین سان که تُوی دیده به خاک آکنده

دشوار توان کرد تو را بیننده

بیدار شود خفته به یک بانگ ولیک

مرده نشود به هیچ بانگی زنده

ای طبع تو را جان لطیفان بنده

ساز تو مزاج طبع را سازنده

در خدمت تو همه چو چنگ استاده

وز غایت شرم سر به پیش افکنده

او شاه منست و من مرا ورا بنده

من خود همه اویم و بدو ماننده

چون از لبش آب زندگانی خوردم

مانند خضر همیشه باشم زنده

ای صیت بزرگی به جهان افکنده

دین را به درم داده، شکم آکنده

فردا نبود یکی به معیارِ قبول

مقدارِ خدابنده و دنیابنده

ای بندهٔ دهرِ دون نواز گنده

با ک..ن خری ساخته، چون خربنده

از پستی و سرمستی و دیوانگیت

دشمن در خنده، دوستان شرمنده