صد شکر که گلشن صفا گشت تنت

صحت گل عشق ریخت در پیرهنت

تب را به غلط در تنت افتاد گذار

آن تب عرقی شد و چکید از بدنت

ای گشته خجل آبحیات از دهنت

سرو از قد و ماه از رخ و سیم از ذقنت

صاحب نظری کجاست تا درنگرد

صد یوسف مصر در ته پیرهنت

سرو چمنی یاد نیاید ز منت

شد پست چو من سرو بسی در چمنت

خورشید همه ز کوه آید بر اوج

وان من مسکین ز ره پیرهنت

ای کرده پسند از دو جهان چاره منت

حقّا که دریغ دارم از خویشتنت

چون بیخورشید ذرّه را نتوان دید

بیروی تو در چشم کی آید دهنت

ای مطلع خورشید زه پیرهنت

شب، درشکن طره ی عنبر شکنت

گفتی شب هجر توکنم روز وصال

دیدی که چو صبح اول آمد سخنت

تن دردادم به درد عاشق فکنت

دل بنهادم، بفرقت دل شکنت

یا دور فلک، باز رهاند ز خودم

یا آه سحر باز رساند به منت

مسپار به عشوهٔ جهان خویشتنت

مگذار که گردد دو یکی پیرهنت

دشوار مکن جمع که باشد روزی

بسیار سخنها رود اندر کفنت

ای من به فدای آن تن چون سمنت

آلوده به خون من زه پیرهنت

با سایه تو به رنجم از رشک قدت

با پیرهنت به کینم از کین تنت

ایگل خجل از عارض چون نسترنت

دل بسته آن پسته شکر شکنت

گفتی که نماز شام آیم بر تو

دیدیکه چو صبح اول آمد سخنت

بی خنده آن پسته شکر شکنت

کس را چه خبر که هست یا نی دهنت

چون خط مسلسل است بررق حریر

از سنبل تر سلسله ها بر سمنت

جان برخی آن پسته شکر شکنت

وان قامت چون سرو و رخ چون شمنت

در وصف دهانت نتوان گفت سخن

زیراک نگنجد سخن اندر دهنت

وصف قدوخد گر طلبد کس ز منت

تشبیه کنم زود بسر و وسمنت

لیک از دهنت دم نتوانم زد از انک

تنگست مجال سخن اندر دهنت

فارقت و لاحبیب لی الا انت

احباب چنین کنند احسنت احسنت

ظن می بردم که در فراقم بکشی

والله لقد فعلت ما کنت ظننت

با خلق اگر غرض نباشد سخنت

بوی نفس جان وزد از دم زدنت

از نقش غرض بشوی دل کان عرضست

تا جوهر جان شود سراپای تنت