گردنده چو روز نوبهاری با من

از خشم دل آکنده چو ناری بر من

چون کلک سر خویش دو داری با من

ای نرم چو گل تیز چو خاری با من

گه بردوزی به دامنم بر دامن

گه نگذاری که گردمت پیرامن

گه دوست همی شماریم گه دشمن

تا من کیم از تو ای دریغا تو به من

هستم ز تو دلشکسته‌ای عهد شکن

وز دوستی تو با جهانی دشمن

گیرم نبود دست من و دامن تو

بتوان کردن دست من و دامن من

می‌سوز تو خرمن شکیبایی من

تا می‌نهم از غم تو خرمن خرمن

دامن به حدیث درد من باز مزن

من دانم و اشک لعل دامن دامن

دوش از غم هجرت ای بت عهدشکن

چون دوست همی گریست بر من دشمن

از بس که من از عشق تو می‌نالیدم

تا روز همی سوخت دل شمع به من

طبع تو چو سنگست و دلت چون آهن

وز آهن و سنگ جسته آتش سوی من

سنگت چو در آتش است ای ماه ختن

خرمن باشم که دل نهم بر خرمن

باد سحری دوش من و یک دو سه تن

بودیم در آرزوی آنسرو چمن

گفتیم که آرد بر ما خاک درش

باد سحر از میانه برخواست که من

روزی که نه باغ بود و نی گل نه سمن

یک لحظه نبود بی می آن سرو چمن

او بود و من و طرف لب جوی ولیک

بر طرف لب جوی نه او بود و نه من

چون دل بتو دادم ای بت عهد شکن

بگشود فراق تو کمین بر دل من

هر جا که روم خون دل گرم روم

آید بسر راه و بگیرد دامن

با روی چو ماه و قد چون سرو چمن

با زلف معنبر و رخ همچو سمن

در باغ شد و به حسن خود می نازید

می گفت که سرو و گل کدامند چو من

ای حسن رخ تو نو بهار دل من

امروز که زر فشان بود شاخ سمن

رندان تو شاهانه نشینند بعیش

چون لاله بچار تنگه در چار چمن

خوش آن که دمی با تو کنم سیر چمن

من پر کنم از اشک و تو از گل دامن

ما را نبود رقیب در پیرامن

من باشم و تو باشی و تو باشی و من

ای تازه گل به ناز پرورده من

وی آفت جان بر لب آورده ی من

ای تازه گل به ناز پرورده من

وی آفت جان بر لب آورده ی من

ای زلف سیه کرده بلای دل من

وی خون جگر داده غذای دل من

خود خون فسرده دلم پاک بریز

کس نطلبد از تو خونبهای دلم من

ای اشک بود بر رخت ای رشک ختن

یا قطره شبنمی یست بر برگ سمن

با چشمان سیاه کار تو به سحر

در روز ستاره می نمایند به من

از خلق جهان، کناره‌ای ساز وطن

هنگام طلب مباش چون اهل ز من

درویشان را کمال در تجریدست

کی دانه کند نشو و نما در خرمن؟