غم خوردن این جهان فانی هوسست

از هستی ما به نیستی یک نفسست

نیکویی کن اگر ترا دست رسست

کین عالم یادگار بسیار کسست

گر گویم جان فدا کنم جان نفسست

گر گویم دل فدا کنم دل هوسست

گر ملک فدا کنم همان ملک خسست

کی برتر ازین سه بنده را دست رسست

ای خواجه ترا بنظم اگر دسترسست

یا بحث عروض و وزن شعرت هوسست

زاوزان مفاعیل ترا فاعل بس

در خانه اگر کسست یکحرف بسست

ای آنکه عقاب چرخ پیشت مگسست

گلزار جهان بجنب جاه تو خسست

زان پیش تو شعر من ندارد وزنی

کز نظم ترا فاعل و مفعول بسست

گر زانک ترا بکام دل دسترسست

خوش باش که از جهان همین باب بسست

فرصت شمر این نفس که چون درنگری

عالم نفسی و این نفس آن نفسست