تادور فتادهام از آن نادره کار

دل گشت به صد پاره و صد شد به هزار

من چون شمعم که در فراقِ رخِ یار

شب میسوزم به روز میمیرم زار

من شمع توام که گر بسوزم صد بار

گویی که ز صد رسیده نوبت به هزار

چون شمع نداریم زمانی بیکار

تا میسوزم به درد و میگریم زار

بعد از عمری که از سفر آمد یار

دانی ز چه کرد از تب رشکم آزار

یعنی آن کس که زنده ماند در هجر

خوبست که در وصل چنین میرد زار