بخشندهٔ نعمت و ستانندهٔ عز

بندندهٔ دشمن و گشایندهٔ دز

ایام ازو خیره و گردون عاجز

خوارزمشه عالم و عادل اتسز

خَلُّخی به غمِ خَلُّخ و اندیشهٔ غُز

با رغم سو کمان و اندیشهٔ بز

داریم بزی و سوکمانی که به جز

این را نتوان خواند شکر آن را تُز

و حقک لا نظرت الی سواکا

بعین مودة حتّی اراکا

بر بندم چشم خویش و نگشایم نیز

تا روز زیارت تو ای یار عزیز

ای چشم تو فتنهٔ فلک را قلوز

هجران تو شیر شرزه را گیرد بز

ای زلف تو بر کلاه خوبی قندز

با غارت تو عفی الله از غارت غز

ای دل اگرت مال شد از دست بدر

باکی نبود چو می‌رود عمر به سر

گیرم به زر و نقره چو قارون شده‌ای

چون عمر نباشد چه کنی نقره و زر

از خامی نیست

ای ساقی سیم ساق سوقی برخیز

روز از دود دلم تاریک و تار

شب چو روز آمد زآه شعله باز

شب رفت وحدیث ما بپایان نرسید

شب را چه گنه حدیث ما بود دراز

گر نرد فسون بمن نبازی چه شود

ای شعبده‌باز

با بلبل خویش اگر بسازی چه شود

ای گلبن ناز

گر بنده خویش را نوازی چه شود

ای بنده‌نواز

در کنج خرابه بر حصیری دو سه گز

با دخترکی گرم تر از دختر رز

هان می میخور، ورنه دل خود میخور،

هن لب میمز، ورنه لب خود میگز!

گفتیم که ما و او بهم پیر شویم

ما پیر شدیم و او جوان است هنوز

صحرای دلم عشق تو شورستان کرد

تا مهر کسی در آن نروید هرگز

گر سوختنی است جان من هم تو بسوز

ور ساختنی است کار من هم تو بساز

گویند که حق به چشمِ سر نتوان دید

این ایشانند من چنینم هرگز

هر کس که نه اوست مرده‌اش دان ز ازل

من خود همه اوستم نمیرم هرگز

نومید نیم ز بارگاهِ کرمت

زیرا که یکی را دو نگفتم هرگز

یابی باقی اگر ز فانی گذری

داری همه چیز اگر نداری همه چیز

ای مست لب چون شکرت دختر رز

در عرصه عشق کرده آهنگ رجز

آنکس که شبی یک گره و بهر نخورد

هرگز نکند تاب فرو بردن گز