تا ز رنکنی از دهن کیسه بدر

هرگز نرسی بوصل آن سیمین بر

ورچون کمرش تو با میان آری زر

یار آید با تو در میان همچو کمر

تا کرد مرا دیده بروی تو نظر

اندر سر من نماند از عقل اثر

این عقل بود که خانه پر لعل و گهر

چشمم همه شب گشاده می دارد در؟

در طبع تو ناکسی و در دست تو زر

گشتند مکقیم چون گهر در خنجر

بیرون نتوان کرد بصد تیغ و تبر

نه از کف تو زر و نه از تیغ گهر

بی روی تو، ای شیفته از روی تو خور

دریا گردد، کنارم از خون جگر

در آرزویت، چو مویت اندر تابم

تا بر دگری تافتی ای نور بصر

این عمر، که برده‌ای تو بی‌یار بسر

ناکرده دمی بر در دلدار گذر

جانا، بنشین و ماتم خود می‌دار

کان رفت که آید ز تو کاری دیگر

آن کس که ترا دیده بود ای دلبر

او چون نگرد بسوی معشوق دگر

در دیده هر آنکه کرد سوی تو نظر

تاریک نماید به خدا شمس و قمر

اندیشهٔ دهرت ز چه بگداخت جگر

طبع تو مزاج دهر نشناخت مگر

پندار که نطفه‌ای نینداخت پدر

انگار که گلخنی نپرداخت قدر

ای آنکه دلت باید در وی منگر

زاهد شو و چشم را بخوابان بگذار

اما چکند چشم که بیرون و درون

بیچارهٔ عشق اوست بیچاره نظر

ای دلبر عیّار دلِ نیکوفر

از جملهٔ نیکوان توی نیکوتر

ای از شکرت دهان گلها پر زر

وز هجر، کبود پوش تو نیلوفر

این صورت باغست و در او نیست ثمر

تو رنجه مشو بیهده سوگند مخور

یا کار معلق و فریبست و غرر

خود از تو نجست کس از این جنس خبر

در باغ در نیامدم گرد آور

درویش و تهی روم من راهگذر

خواهی که برون روم مرا بگشا در

ور نگشائی گمان بد نیز مبر

فرمود خدا به وحی کای پیغمبر

جز در صف عاشقان بمنشین بگذر

هر چند ز آتشت جهان گرم شود

آتش میرد ز صحبت خاکستر

گر در سر و چشم عقل داری و بصر

بفروش زبان را و سر از تیغ بخر

ماهی طمع از زبان گویا ببرید

ز این رو نبرند از تن ماهی سر

مجموع تن و قالب خود را بنگر

جوقی مستند و خفته بر همدیگر

مونس خواهی صلای بیداری زن

بر خفته منه پای و ازو در مگذر

من مسخرهٔ تو نیسستم ای فاجر

تا مسخرگی نمایمت بس نادر

ویران کنمت چنانکه باید کردن

عاجز شود از عمارتت هر عامر

می‌آید گرگ نزد ما وقت سحر

هم فربه میرباید و هم لاغر

تا چند کنی خرخر اندر بستر

بر وی زن آب ای که خاکت بر سر

بنده بر درگهت بماند مقیم

پای بند علاقه سه پسر

دو ترا بنده زاده اند و یکی

زاده مرتضی و پیغمبر

این دو از بهر یک خدا بپذیر

[...]

از جور تو دلبر ز دلم نیست خبر

وز خوی تو جانان نه ز جان دارم اثر

زینسان بود آن جان که تو باشی جانش

زینگونه بود دل که تو باشی دلبر

از قطره آب رخنه گردد مرمر

چون موم شود گوهر سنگ از آذر

سیلاب سرشک و آتش سینه من

در سنگ دلت نمی کند هیچ اثر

هرچند که هست عالم از خوبان پر

شیرازی و کازرونی و دشتی و لر

مولای منست آن عربی‌زادهٔ حر

کاخر به دهان حلو می‌گوید مر