گویی که میفکن دبه در پای شتر

تا من چو خران همی جهم بر آخر

گر نه زندت صلاح قواد پسر

من بر ... این سخن زنم ... ی پر

رای تو که آفتاب فضلست و هنر

گر یاد کند نیم شب از نیلوفر

ناکرده برو تمام رای تو گذر

از آب به خاصیت برافرازد سر

گفتم که چراست گرد آن تنگ شکر

باریک خطی نبشته از عنبر تر

گفتا که عقیق را بباید نقشی

تا مهر توان نهاد بر درج گهر

من دوش به یار گفتم ای تنگ شکر

شاید که ترا گزم بار دگر

بگرفت به دندان لب چون بسد تر

یعنی لب از آن تست و دندان بر سر

مشک تبتی داری باعنبرتر

ای دوست ببویهای دیگر منگر

نسرین تو زد پریر بر من آذر

دی باز ز سنبلت مرا داد خبر

امروز در آبم از تو چون نیلوفر

فردا ز گل تو خاک ریزم بر سر

آهیخت پریر لاله ز آتش خنجر

دی نیلوفر فکند بر آب سپر

ای باد زره بر سمن امروز بدر

و ای خاک ز غنچه ساز فردا مغفر

زد لاله پریر در نشابور آذر

دی بر زد از آب ... نیلوفر سر

امروز چو شد باد هوا گل‌پرور

فردا همه خاک بلخ گرد عبهر

چندان بکنم تو را من ای طرفه پسر

خدمت که مگر رحم کنی بر چاکر

هرگز نکنم برون من ای جان جهان

پای از خط بندگی و از عهد تو سر

اشتربانا چو عزم کردی به سفر

مگذار مرا خسته و زاینجا مگذر

گر اشتر با تو از پی بارکشی‌ست

من بارکش غمم مرا نیز ببر

باید سه هزار سال کز چشمه‌ خور

یا کان گهر گردد یا معدن زر

شاها تو به یک سخن کنار و دهنم

هم معدن زر کردی و هم کان گهر

آهیخت پریر، لاله ز آتش خنجر

دی نیلوفر، فکند بر آب سپر

ای باد، زره بر سمن امروز بدر

وی خاک، ز غنچه ساز فردا مغفر

نسرین تو زد پریر بر من آذر

دی باد ز سنبلت، مرا داد خبر

امروز در آبم از تو چون نیلوفر

فردا ز گل تو خاک ریزم بر سر

زد لاله پریر در نشابور آذر

دی بر زد از آب مرو نیلوفر سر

امروز چو شد باد هری جان پرور

فردا همه خاک بلخ گردد عنبر

چندان بکنم ترا من ای طرفه پسر

خدمت که مگر رحم کنی بر چاکر

هرگز نکنم برون من ایجان جهان

پای از خط بندگی وز عهد تو سر

باید سه هزار سال کز چشمه حور

تا کان گهر گردد و یا معدن زر

شاها تو به یک سخن کنار و دهنم

هم معدن زر کردی و هم کان گهر

عسی الکرب الّذی امسیت فیه

یکون ورائه فرج قریب‌

با دل گفتم که هیچ اندیشه مدار

بگشاید کار ما گشاینده کار

لمّا تیقّنت انّی لست ابصرکم

غمّضت عینی فلم انظر الی احد

ما را ز برای یار بد دیده بکار

اکنون چکنم بدیده بی دیدن یار

چشمی که ترا دیده بود ای دلبر

پس چون نگرد به روی معشوق دگر؟

آن مرکب آب مادر خاک پدر

دارد گه کار از پدر خویش حذر

بی مادر خود نام نگیرد به هنر

هرگز نرود با پدر خود به سفر