آمد به وداعم آن نگار دلبر

گریان و زنان دو دست بر یکدیگر

پر خون رخش از زخم و رخ از گریه چو زر

بر لاله کامگار و بر لؤلؤی تر

این ابر چراست روز وشب چشم تو تر

وی فاخته زار چند نالی به سحر

ای لاله چرا جامه دریدی در بر

از یار جدایید چو مسعود مگر

نا رفته هنوز بوی شیرت ز شکر

خط را که به سوی عارضت داد گذر

همچون روش مورچه بر طرف قمر

بر روی نگار من خط آورد اثر

تا دیده ام آن روی چو خورشید انور

در آبم از این دو دیده چون نیلوفر

برداشته از آب چو نیلوفر سر

بر دیدن تو گشاده این دیده تر

چون پیرهنت گرفته ام تنگ به بر

بر نارم همچو دامن از پای تو سر

در گردن تو خورده دو دستم چنبر

انگشت چو خط روی در یکدیگر

می گویمت ای سعادت ای نیک پسر

در باب هنر کوش تو ای جان پدر

وین مایه بیندیش که از بهر هنر

بر تیغ گهی بینی و بر نیزه کمر

وقت سحر است خیز ای طرفه پسر

پر بادهٔ لعل کن بلورین ساغر

کاین یکدم عاریت در این کنج فنا

بسیار بجویی و نیابی دیگر

چون حاصلِ آدمی درین جایِ دودَر،

جز دردِ دل و دادنِ جان نیست دگر؛

خرّم دلِ آن‌که یک نفس زنده نبود،

و آسوده کسی‌ که خود نزاد از مادر!

در ظلمت شبهای فراق ای دلبر

بینی که چگونه می برم عمر به سر

ضایع نشود ریختن خون جگر

کاخر بدمد صبح امید چاکر

حوران سپاهت ای شه شیر شکر

در آب روان همی نمایند صُوَر

آن است مرادشان که باشند مگر

در خدمت مجلس تو اِستاده کمر

دست مَلِک ملوکِ عالم‌ْ سنجر

بحری است‌ که در جهان چنان نیست دگر

چون باد سخاکند بر آن بحرگذر

موجش همه دُر باشد و آبش همه زر

چون بر دل و سر نهم دو دست ای دلبر

می پیش من آوری‌ که بستان و بخور

جانا زکف تو چون ستانم ساغر

دستی بر دل نهاده دستی بر سر

ای رفته ز خانه مدتی سوی سفر

باز آمده سوی خانه با فتح و ظفر

هرگز سفری چنین‌ که کردست دگر

افروخته روی ملک و افراخته سر

چون نرگس اگر نهیم در خاکستر

ور داریم اندر آب چون نیلوفر

ور بسپریم به پای همچون‌ گل تر

از شرم تو چون بنفشه بر نارم سر

ای گشته چو ماه و همچو خورشید سمر

خوی مه و خورشید مدار اندر سر

چون ماه به روزن کسان در منگر

ناخوانده چو خورشید میا ای دلبر

آن کس که چو او نبود در دهر دگر

در خاک شد از تیر اجل زیر و زبر

واکنون که همی ز خاک برنارد سر

شاید که به خون دل کنم مژگان تر

امروز بی رخت ، ای سیمین بر

از رنج تن و درد دل و خون جگر

عمریست ، که گر عوض کنم با مرگش

چیز دگرم نهاد باید بر سر

انعام تو در برج مروت اختر

اکرام تو در درج فتوت گوهر

اوصاف تو پیرایهٔ اشراف جهان

الطاف تو سرمایهٔ اصناف بشر

گفتار تو پرداخته آیات هنر

کردار تو افراخته رایات ظفر