گه یار شوی تو با ملامت‌گر من

گه بگریزی ز بیم خصم از بر من

بگذار مرا چو نیستی در خور من

تو مصلح و من رند نداری سر من

معشوق، مرا گفت نشین بر در من

مگذار درون آنکه ندارد سر من

آنکس که مرا خواهد گو: بیخود باش

این، درخور کس نیست مگر در خور من

چندان نازست ز عشق تو در سر من

کاندر غلطم که عاشقی تو بر من

یا خیمه زند وصال تو بر سر من

یا در سر این غلط شود این سر من

چندان ناز است ز عشق تو در سر من

تا در غلطم که عاشقی تو بر من‌

یا خیمه زند وصال تو بر در من

یا در سر کار تو شود این سر من‌

تا عشق نشست ناگهی در سر من

برخاست ازین غم دل غم پرور من

هرگز به چه باز آید مرغِ دل من

تا بازآید برین که رفت از بر من

دانی که چه مدّتست ای دلبر من

تا بی سببی برفته یی از بر من

خود کس نفرستی و نبینی آخر

تا بی توچها می گذرد بر سر من

چندان نازست ز عشق تو بر سر من

کاندر غلطم که عاشقی تو بر من

یا خیمه زند وصال تو بر سر من

یا در سر این غلط شود این سر من

شب رفت و نرفت ای بتِ سیمین‌برِ من

سودای مناجات غمت از سرِ من

خواب شب من توی و نور روزم

نه روز و نه شب چون تو نباشی برِ من

یک لحظه خیال رویت ایدلبر من

بیرون نرود بهیچ رو از سر من

در سایه خورشید رخت خواهد خاست

از خال لحد گر گذری پیکر من

انصاف ندارد این بت دلبر من

جان رفت و دلم برد و ندارد سر من

گر برگذرم بر سر کویش گوید

ای بی سر و پا برو میا بر در من

کس نیست انیس دل غم‌پرور من

تا پاک کند اشک ز چشم تر من

سویم هم آب چشم می‌آید بس

آن نیز روان می‌گذرد از سر من

غم جای دگر نمی رود از بر من

تا هست نشان از دل غم پرور من

پژمرده نمی شود گل داغ جنون

تا می گذرد سیل سرشک از سر من

بر بالش راحتی نیامد سر من

با پهلویم آشنا نشد بستر من

ره بسته شد از شش جهتم هستم من

چون مهره نرد و شش جهت ششدرمن

دلاک به شغل سر تراشی بر من

وز خون سر آغشته بود پیکر من

من دست طمع کشیده ام از سر خویش

او دست نمی کشد هنوز از سر من

ای تیره زمین که بوده ای بستر من

هر خاک که با تست همه بر سر من

زر بهر کسان و بهر من دانه و دام

ای مادر دیگران و مادندر من

دلاک پسر نکار مه پیکر من

کز تیغش رشکهاست درخنجر من

از بهر تراشیدن سر چون خیزد

بیرون آید زشوق ...از سرمن

چادر چه عطا کرد به من دلبر من

افکند ز مهر سایه اندر سر من

زین پس سزد ار دست تولا بزند

خورشید فلک به ریشه چادر من