دانی که چهایم نه بزرگیم نه خُرد

دانی که چه میخوریم نه صاف نه دُرد

نه میبتوان ماند نه میبتوان بُرد

نه میبتوان زیست نه میبتوان مُرد

زین شیوه که ازعمر برآوردم گرد

کس در دو جهان بر نتواند آورد

خون میگرید دل من از غصهٔ آنک

کاری بنکردم و توانستم کرد

من این دل بسته را کجا خواهم برد

ور صاف مرا نیست کجا خواهم دُرد

گر نوش کنم هزار دریا هر روز

حقا که ز دَردِ تشنگی خواهم مرد

تقدیر هر آنچه کردنی بود بکرد

خواهی به طرب نشین و خواهی که به درد

دیگر نشود حکمت دارنده فرد

ما را غم بیهوده چرا باید خورد‌؟

تقدیر هر آنچه کردنی بود بکرد

خواهی به طرب باش از او خواه به درد

دیگر نگشود چشم داننده خرد

بیهوده چرا غم جهان باید خورد

چون از خُم تست می چه صافی و چه درد

از تو چه بزرگ تحفه ای جان و چه خرد

هم بار تو گر بار کسی شاید برد

هم پیش تو گر پیش کسی باید مرد

این راز درونی مشمر کاری خُرد

کاینجای نه صاف می گذارند نه دُرد

دنیا داری و عاقبت خواهی بُرد

این به باشد چو عاقبت خواهی مُرد

یک تن بنمای در جهان از زن و مرد

کاو از ستم زمانه خونابه نخورد

نیک و بد ما جمله به تقدیر خداست

با کار خدا هیچ نمی شاید کرد

انعام تو هر گرسنه را می پرورد

هر تشنه زجوی فضلت آبی می خورد

دل در پی اومید تو شادی می کرد

هم بخت بد از امید نومیدم کرد

زان پیش که از جمله فرو مانی فرد

آن کن که نبایدت پشیمانی خورد

امروز بکن که می توانی کاری

فردا چه کُنی که هیچ نتوانی کرد

هر مرد که او پای درین راه افشرد

در شیشهٔ جام او چه صافی و چه دُرد

تا سر ننهی پای درین راه مِنه

کاین راه به بی سری به سر شاید برد

کو دل که بدان دل غم جان شاید خورد

کو جان که بدو دلی بشاید پرورد

کو عقل کزو قصّه توان کوته کرد

کو صبر که من پای نشانم در درد

درویش کسی بود که در خود نگرد

خود را ز جهان نفس بیرون شمرد

دنیاش نباشد غم عقبی نخورد

آن است رونده کاین چنین ره سپرد

بس خون جگر که شیخ من با من خورد

تا کرد مرا چنین که می بینی مرد

من بد بودم شیخ مرا نیکو کرد

من نیز همان کنم که او با من کرد

ای اطلس دعوی تو را معنی بُرد

فردا به قیامت این عمل خواهی بُرد

شرمت بادا اگر چنین خواهی زیست

ننگت بادا اگر چنین خواهی مُرد

چون آتش شهوت آبرویت را برد

در معرض هر بزرگ ماندی تو چو خرد

می کوش که باد نفس را خاک کنی

هر زنده که آن نکرد در عقبی مُرد

زین مرتبه و قاعدهٔ بَردابَرد

ایمن منشین ز دولت کرداکرد

دل شاد بزی به کام دل مردامرد

چیزی که کنی کزو شوی مردامرد

هر پیر که دل به عشرت و لهو سپرد

یا حرف سکون زتختهٔ لَهو ستُرد

او مرده بود حقیقتی از پی آنک

روشن گردد چراغ چون خواهد مُرد

هان تا نکنی هرآنچ بتوانی کرد

بس کینه کش است روزگار ای سره مرد

بر خصم چو یافتی ظفر ای سره مرد

چندان زنش آن زمان که بتوانی خورد

سیلاب محن رونق عمرم همه برد

شیرین همه تلخ گشت و صافی همه درد

آن کس که بمرد رست دردا که مرا

هر روز هزار بار می باید مرد