گر قصد کنی بکوی او باید کرد

ور آب خوری ز جوی او باید خورد

از روی خرد شعر ترا ای سره مرد

ماننده به آب بیلقان باید کرد

این گرچه پر از خطاست می باید خواند

وان گرچه پر از گه است می باید خورد

آنرا کی کلاه سر بباید زد و برد

زانست که او بزرگ را دارد خرد

سیلی باید که هر دو عالم ببرد

تا نیز کسی غمان عالم نخورد‌

گر من بمرم مرا مگویید که مرد

گو مرده بدو زنده شد و دوست ببرد

گر من بمرم مرا مگویید که مرد

گو مرده بدو زنده شد و دوست ببرد

رو گرد سراپرده اسرار مگرد

کوشش چه کنی که نیستی مرد نبرد

مردی باید زهر دو عالم شده فرد

کو جرعه درد دوستان داند خورد

رو گرد سرا پرده اسرار مگرد

کوشش چه کنی که نیستی مرد نبرد

غم خواره آنم که غم من نخورد

فرمان بر آنم که دل من ببرد

من جور و جفای او بصد جان بخرم

او مهر و وفای من بیک جو نخرد

چو راه جوانی سپردم به فسق

به پیری ره توبه باید سپرد

مخند از جوانی که با فسق زیست

بر آن پیر بگری که بی توبه مرد

چون نیست در این زمانه سودی ز خرد

جز بی خرد از زمانه بر می نخورد

ای دوست بیار آنچه خرد را ببرد

باشد که زمانه سوی ما به نگرد

در تو نگرم که هر که در تو نگرد

گر دل نبرد رنگ غم از دل ببرد

می با تو خورم که هر که می با تو خورد

از راه ملامت به سلامت گذرد

هجر تو وباست هر کجا بر گذرد

زو پرده عمر و زندگانی بدرد

چشمم به لبت همیشه زان می نگرد

گویند که یاقوت وبا را ببرد

پر نور شود دیده چو در می نگرد

تا می نخوری دل ز طرب برنخورد

گویی که می از دل ببرد هوش و خرد

برخیز و می آر چون نیابد چه برد

در باغچهٔ عمر من غم پرورد

نه سرو نه سبزه ماند، نه لاله، نه ورد

بر خرمن ایام من از غایت درد

نه خوشه نه دانه ماند، نه کاه نه گرد

چون درد تو بر دلم شبیخون آورد

دندانت موافق دلم گشت به درد

اندر همه تن نبود جز دندانت

کو با دل من موافقت داند کرد

گردی لبت از لبم به بوسی آزرد

تب دوش تن مرا بیازرد به درد

امروز تبم برفت و تب خال آورد

تب خال مکافات لبم خواهد کرد

تا زخم مصیبت دل خاقانی آزرد

از نالهٔ او جهان بنالید به درد

از بس که طپانچه زد فرا روی چو ورد

روش چو فلک کبود و چون مه شد زرد

هرگز به وفا ز تو گمان نتوان برد

جز جور و جفا از تو نشان نتوان برد

در وصل دو روزه تو دل نتوان بست

وز هجر همیشه تو جان نتوان کرد

مرغی که بدید از می این دریا دُرد

عمری جان کند و ره سوی دریا بُرد

گفت: «اینهمه آب را به تنها بخورم»

یک قطره بدو رسید و در دریا مُرد