اول قدم آنست که جان در بازی

وز خانه به یکبار بکوی اندازی

چون قوت تسلیم و رضا حاصل شد

آنگه بنشینی و بخود پردازی

گه با من دلخسته کنی دمسازی

گه چون شمعم بسوزی و بگدازی

هر شب همگی رهم بگیری تا روز

هر روز ز نو در غلطم اندازی

در زلف اگرچه جایگاهی سازی

با این دلِ سرگشته نمیپردازی

با تو سخنِ زلف تو مینتوان گفت

زیرا که ورا از پسِ پشت اندازی