ای روی تو رخشنده‌تر از قبلهٔ گبر

وی چشم من از فراق گرینده چو ابر

من دست ز آستین برون کرده ز عشق

تو پای به دامن اندر آورده به صبر

آن را که چو تو نگار باشد در بر

گر بانگ قیامت آید او را چه خبر!

ای مؤمن محض بودنت مطلق گبر

گاهی به قَدَر دست بزن گاه به جبر

بر کثرت حرص تست و بر قلّت صبر

گر خندهٔ برق است و گر گریهٔ ابر

از حق بود انچ هست بر مومن و گبر

روشن شود این نکته ترا نیز بصبر

از ابر جدا همی شود قطره ولیک

چون در نگری یکی بود قطره و ابر

هست کارم بر دراین پیر گبر

گاه شکر نعمت او گاه صبر