صد شکر که کوچه عدم جای من است

بازار فنا گرم ز سودای من است

از سینه چو فکر یار بیرون نرود

گوئی که درون سینه دنیای من است

من بندهٔ عشق، عشق مولای من است

من مرده، دم عشق، مسیحای من است

گفتم با عشق جای معشوق کجاست

گفت ای بی عقل هر کجا جای من است

عالم صفت حسن سراپای من است

افلاک وعناصر همه اعضای من است

در حیرتم از نظم عجیبی که مراست

‌‌آغاز سرانجام همه پای من است