دهر ار چه غم نامتناهی دارد

در کار دلم بسی تباهی دارد

عاجز شده ام از آنکه این موی سپید

از بهر چه در سرم سیاهی دارد

درویش که اخلاق الهی دارد

در ملک وجود پادشاهی دارد

چون قدرت او ز ماه تا ماهی است

دانستن چیزها کماهی دارد

در فقر دلم عزم سیاهی دارد

قصد صفتی نامتناهی دارد

در ظلمت ازان گریخت چون مردم چشم

یعنی که بسی نور الاهی دارد

زلفت که ز ماه تکیه‌گاهی دارد

انصاف که خوش منصب و جاهی دارد

بربود دلم چه یارمش گفت که او

چون عارض تو پشت و پناهی دارد

یاری که چو ما لطف الهی دارد

در هر دو جهان هرچه تو خواهی دارد

هر چند گدای حضرت سلطان است

از دولت عشق پادشاهی دارد

دل قبله ای از طرف کلاهی دارد

جان بتکده سجده پناهی دارد

عید است به دیوانه مبارک باشد

قربانگاهی از سر راهی دارد

عباسی ما رواج شاهی دارد

در کشور حسن کج کلاهی دارد

این در خزانه حصاری را بین

در حوض بلور خرد ماهی دارد