در دهر هر آن‌که نیم‌نانی دارد

از بهر نشست آشیانی دارد

نه خادم کس بود نه مخدوم کسی

گو شاد بزی که خوش‌جهانی دارد

جود کف تست هر که نانی دارد

در خدمت تست هر که جانی دارد

گر اسب خطا کرد بر او عیب مگیر

یک اسب چه طاقت جهانی دارد

نه دل ز وصال تو نشانی دارد

نه جان ز فراق تو امانی دارد

بیچاره تنم همه جهان داشت به تو

واکنون به هزار حیله جانی دارد

لعلش که دو صد گنج نهانی دارد

منشور بقای جاودانی دارد

زان بر لب او سبزه دمیده است که او

سرچشمهٔ آب زندگانی دارد

هر کاو به سلامت‌ست و نانی دارد

وز بهرِ نشستن آشیانی دارد

نه خادمِ کس بود نه مخدومِ کسی

گو شاد بزی که خوش جهانی دارد

آن کس که ز چرخ نیم نانی دارد

وز بهر مقام آشیانی دارد

نی طالب کس بود نه مطلوب کسی

گو شاد بزی که خوش جهانی دارد

از وصل رخت هر که نشانی دارد

از من به خطا در تو گمانی دارد

در شهر ز افسانه ما خالی نیست

هرکس که زبانی و دهانی دارد

نه دل ز غمت ذوق جوانی دارد

نه برگ نشاط و شادمانی دارد

در هجر تو گر یک دو نفس هست مرا

می کیست که نام زندگانی دارد

انکس که ز عاشقان نشانی دارد

افسرده دلی و گرم جانی دارد

او را نه لبی و نه دهانی پیداست

وز مشک و زر و سیم زبانی دارد

هرجا که سگیست آستانی دارد

هر جا مرغیست آشیانی دارد

جز درگه تو، طبیب خو کرده به غم

کافر بادا اگر گمانی دارد

در دهر کسی که نیم نانی دارد

وز بهر نشست آشیانی دارد

نه خادم کس بود نه مخدوم کسی

گو شاد بزی که خوش جهانی دارد