با دل گفتم تو را چه می رنجاند

کز فعل تو روی عقل می گرداند

دل گفت که عقل پنبه گیرد امشب

کامشب نه به شبهای دگر می ماند

عمر تو بهار تازه را می ماند

روزی دو سه بر سر تو گل افشاند

تو معذوری از آنک بس مغروری

تا باد خزان شاخ تو در جنباند

درویش به رقص دست از آن افشاند

تا گرد هوس به جانبی بنشاند

عاقل داند که دایگان گهواره

از بهر سکون طفل می جنباند

یارم چو سوار سوی میدان راند

از دشمن و دوست جان و دل بستاند

و آنجا که چو غمزه تیغ در گرداند

نه دوست رها کند نه دشمن ماند

ایّام بر آنست که تا بتواند

یک روز مرا بکام خود ننشاند

عهدی دارد جهان که تا گرد جهان

خود می گردد، مرا همی گرداند

پروانۀ تو عمید اصلاً بنخواند

شمعی که تو افروخته بودی بنشاند

چندانکه درین باب سخن می گفتم

می راند مرا چون بزو یک بز بنراند

خاک توام و خدای حق میداند

واجب نبود که از منت بستاند

ور بستاند دعا گری پیشه کنم

تا رحم کند پیش منت بنشاند

در کام دل آنچه بود نفسم همه راند

هرگز نفسی نامه شرم نه بخواند

نفس بد من مرا بدین روز نشاند

من ماندم و فضل تو دگر هیچ نماند

رو نیکی کن که دهر نیکی داند

او نیکی را از نیکوان نستاند

مال از همه ماند و از تو هم خواهد ماند

آن به که بجای مال نیکی ماند

عقل و دل من چه عیشها میداند

گر یار دمی پیش خودم بنشاند

صد جای نشیب آسیا میدانم

کز بی‌آبی کار فرو میماند

من بی‌خبرم خدای خود میداند

کاندر دل من مرا چه میخنداند

باری دل من شاخ گلی را ماند

کش باد صبا بلطف می‌افشاند

ایزد چو نهان من و تو می داند

شک نیست که از تو داد من بستاند

مهر دگری بر دل من بگمارد

یا بو که مرا زدست تو برهاند

در جعبه روزگار یک تیر نماند

کاندر دل من به کینه تا پر ننشاند

یک آیت غم بر ورق گردون نیست

کاین دل به نظر ز بام تا شام نخواند

گر خواب خوش است عق مرگش خواند

ور حالت مستی ست جنون را ماند

دیوانگی و مرگ به جان می جویم

تا یکدمم از غم جهان برهاند

عهدی دارد جهان که تا بتواند

در دور فلک مرا به جان رنجاند

نذری دارد فلک که در گرد جهان

تا می گردد مرا همی گرداند

کس با تو عدو محاربت نتواند

زیرا که گرفتار کمندت ماند

نه دل دهدش که با تو شمشیر زند

نه صبر که از تو روی برگرداند

بس چون تو ملک زمانه بر تخت نشاند

هر یک به مراد خویشتن ملکی راند

از جمله بماند و دور گیتی به تو داد

دریاب که از تو هم چنین خواهد ماند

نه هر که ستم بر دگری بتواند

بیباک چنانکه می‌رود می‌راند

پیداست که امر و نهی تا کی ماند

ناچار زمانه داد خود بستاند

گفتی غم عشقت همه کس می‌داند

این راز گشاده‌ای بدان می‌ماند

ما راز ترا فاش نکردیم ولی

اشک است که چون آب فرو می‌خواند

شاهی کنم ار بنده خویشم داند

با خویش آیم اگر بخویشم خواند

بیمست که زنجیری زلفش گردم

زینسان که مرا سلسله می جنباند