آن شد که من از عشق تو شبهای دراز

با مه گله کردمی و با پروین راز

جستم ز تو چون کبوتر از چنگل باز

رفتم نه چنان که دیگرم بینی باز

زان شب که به روز برده‌ام با تو به ناز

روز و شبم از غمت سیاهست و دراز

بس روز چنین بی‌تو به سر خواهم برد

تا با تو شبی چنان به روز آرم باز

دل شادی روز وصلت ای شمع طراز

با صد شب هجر بیش گفتست به راز

تا خود پس از این زان همه شبهای دراز

با روز وصال بی‌غمی گوید باز

گر در طلب صحبتم ای شمع طراز

دوش آبله کرد پایت از راه دراز

امشب بر من بیای تا بانگ نماز

چون آبله بردست همی باش به ناز

ای دل بخریدی دم آن شمع طراز

وی دیده حدیث گریه کردی آغاز

ای عشق کهن ناشده نو کردی دست

وی محنت ناگذشته آوردی باز

ای روی تو را برده مه چرخ نماز

زلفت چو شب هجر سیه رنگ و دراز

عذری که رخ تو دوش آوردم پیش

از چشم چو زلف خود پس گوش انداز

با یار جفا جوی پس از هجر دراز

کردم به تلطف سخن وصل آغاز

از هر بن موییش بر آمد آواز

کای برده دلت عشق من آوردی باز

تا روی ترا بدیدم ای شمع طراز

نی کار کنم نه روزه دارم نه نماز

چون باتو بوم مجاز من جمله نماز

چون بی‌تو بوم نماز من جمله مجاز

تا روی ترا بدیدم ای شمع طراز

نی کار کنم نه روزه دارم نه نماز

چون باتو بوم مجاز من جمله نماز

چون بی‌تو بوم نماز من جمله مجاز

با لاله رخان باغ سرو از سر ناز

می‌کرد ز شرح قد خود قصه دراز

از باد صبا چو وصف قدت بشنید

ز آوازهٔ قامت تو آمد به نماز

از بس که کند زلف تو با روی تو ناز

بیم است که از رشک کنم کفر آغاز

من بندهٔ بادی شوم ای شمع طراز

کو زلف تو را ز روی بر دارد باز

اول تو حدیث عشق کردی آغاز

اندر خور خویش کار ما را می‌ساز

ما کی گنجیم در سرا پرده راز

لافیست بد سنت ما و منشور نیاز

اندر همه عمر من شبی وقت بناز

آمد بر من خیال معشوقه فراز

برداشت نقاب مر مرا گفت بناز

باری بنگر که از که ماندستی باز

ز اوّل تو حدیث عشق کردی آغاز

اندر خور خویش کار ما را می‌ساز

اوّل تو حدیث عشق کردی آغاز

اندر خور خویش کار ما را می‌ساز

ما کی گنجیم در سرا پرده راز

لافیست بدست ما و منشور نیاز

ای درّ بچنگ آمده در عمر دراز

آورده ترا ز قعر دریا بفراز

غوّاص ترا نهاده بر دست ز ناز

افتاده ز دست و باز دریا شده باز!

گر کعبه وصل تو کنند بر ما ناز

از بادیه هجر که مان دارد باز؟

ما می‌گردیم در بیابان نیاز

کز دور روا بود سوی کعبه نماز!

گر چنگ تو نیست بلبل ای چنگ نواز

چون با گل رخسار تو گوید همه راز

آن بلبل و گل چرا همی دارد باز

از دیده من جمال و از گوش آواز

ای روز و شب از زلف و رخت یافته ساز

چون روز و شبم ز عشق تو با تک و تاز

ترسم چو گسستم از شب و روز تو راز

چون روز و شب رفته به من نایی باز