با صنع تو هر مورچه رازی دارد

با شوق تو هر سوخته سازی دارد

ای خالق ذوالجلال نومید مکن

آنرا که بدر گََهَت نیازی دارد

گرچه غم و رنج من درازی دارد

عیش و طرب تو سرفرازی دارد

بر هر دو مکن تکیه که دوران فلک

در پرده هزار گونه بازی دارد

زلف تو چو آه من درازی دارد

خلق خوش تو بنده نوازی دارد

چشم خوش تو دوست از آن میدارم

کز منت سرمه بی نیازی دارد

آن بت که همی وعده مجازی دارد

بردن دل و جان من به بازی دارد

شب های مرا دراز کرده ست زعشق

آری شب عاشقان درازی دارد

زلفش سر کبر و سرفرازی دارد

زان کشتن عاشقان به بازی دارد

ای دل تو چه می‌شوی چنین در کارش

کار سر زلف او درازی دارد

از بندقی انکه سرفرازی دارد

روز طربش رو بدرازی دارد

ایصوف مشو غره بخندیدن شرب

(گو با تو سر دو البازی دارد)

این چرخ برین که سرفرازی دارد

بر جنس بشر دست درازی دارد

با پرده دلفریب پر نقش و نگار

یک لحظه دو صد هزار بازی دارد