چون کالبدم ز روح وا پردازند

در کنج یکی تیره مغاک اندازند

از یاد لب تو بر دهان آرد آب

هر کوزه که از خاک منش بر سازند

چوگان زلفان که سوی میدان یازند

گوی از دل عاشقان غمگین سازند

اوّل ز خودش بزخم دور اندازند

و آنگاه دو اسبه از پیش می تازند

آنها که چو شانه بر سران میتازند

چون شانه بدستبوس تو مینازند

گر خصم کند با تو چو شانه دو سری

تن چون سر شانه شاخ شاخش سازند

آنانکه بخوبی زنان مینازند

با صورت دیوار نظر میبازند

جز صورت دیوار چه خواهد بودن

شکلی که بسرخی و سفیدی سازند