اکنون که شدی به بتکده عاشق زار

پیش آر صلیب و زود بربند زنار

اکنون که همی قلندری جویی یار

مردانه بزی و از کسی باک مدار

مشکین کله تو گر شبست ای دلدار

خورشید در او چرا گرفته ست قرار

خیره ست در آن کله خرد را دیدار

دیدار بلی خیره بود در شب تار

اندیشه مکن به کارها در بسیار

کاندیشه بسیار بپیچاند کار

کاری که به رویت آید آسان بگزار

ور نتوانی به کاردانان بسپار

اندک اثر آبله بر دو رخ یار

گویی که به سوزنیست گل کرده نگار

یا همچو نم سحر در ایام بهار

خردک خردک چکیده بر گل هموار

این اهل قبور خاک گشتند و غبار

هر ذره ز هر ذره گرفتند کنار

آه این چه شراب است که تا روز شمار

بیخود شده و بی‌خبرند از همه کار

دی کوزه‌گری بدیدم اندر بازار

بر پاره گلی لگد همی زد بسیار

و آن گل بزبان حال با او می‌گفت

من همچو تو بوده‌ام مرا نیکودار

هستند به بزمت ای شه شیر شکار

مرغان شبه تن و عقیقین منقار

از بهر نشاط تو به روزی صد بار

آیند همی چو مطربان در گفتار

شاها خردت هست به می خوردن یار

شاید که شب و روز همین داری کار

می خوردن تو فلک چو بیند هر بار

خواهد که کند ستارگان بر تو نثار

گویی که من از بلعجبی دارم عار

سیب از چه نهی میان یکدانهٔ نار

این بلعجبی نباشد ای زیبا یار

کاندر دهن مور نهی مهرهٔ مار

چون از اجل تو دید بر لوح آثار

دست ملک‌الموت فرو ماند از کار

از زاری تو به خون دل جیحون‌وار

مرگ تو همی بر تو فرو گرید زار

نازان و گرازان به وثاق آمد یار

نازان چو گل و مل و گرازان چو بهار

جوشان و خروشانش گرفتم به کنار

جوشان ز تف خمر و خروشان ز خمار

نه چرخ به کام ما بگردد یک بار

نه دارد یار کار ما را تیمار

نه نیز دلم را بر من هست قرار

احسنت ای دل، زه ای فلک، نیک ای یار

بخت و دل من ز من برآورد دمار

چون یار چنان دید ز من شد بیزار

زین نادره‌تر چه ماند در عالم کار

زانسان بختی، چنین دلی، چونان یار

ای سیب زنخ کز توام آبی رخسار

از عشق تو دل چو نار دارم پربار

ای چشم و سر میوه فروشان زنهار

جز روی و دل رهی مجو آبی و نار

از خنده مغاله چون فتد در رخ یار

از گریه کنم سرشک چون کور قطار

از خنده یار و گریه من ناچار

لوری بمغاله افتد آخر یکبار

او پادشهست و تو گدائی زنهار

تا سر نکنی در سر کارش هشدار

چون زرد بدید رویم آن شیرین کار

گفت او که دگر بوصلم امید مدار

زیرا که تو صد منی شدی در دیدار

تو رنگ خزان داری و من رنگ بهار

گفتم که ز رخ پردۀ عزت بردار

بسیار ببین منتظر آن دیدار

آن یار مرا گفت نفس را هشدار

دیدار قدیمست برو دیده بیار

با خار قناعت ار بسازی یکبار

از هر قدمی برویدت صد گلزار

با خارکشان نشین که اندر دو سه روز

صد برگ بساخت گل ز یک دستهٔ خار

دی ما و می و عیش خوش و روی نگار

وامروز غم جدایی و فرقت یار

ای گردش ایام ترا هر دو یکیست

جان بر سر امروز نهم دی باز آر