گر پرورش مهر نه زان دل بودی

در دهر شیوع مهر مشکل بودی

وز صدق ز جمله رسائل بودی

بسم الله آن رساله بسمل بودی

گر ذوق سخن به دهر آیین بودی

دیوان مرا شهرت پروین بودی

غالب اگر این فن سخن دین بودی

آن دین را ایزدی کتاب این بودی

ای آن که به راه کعبه رویی داری

نازم که گزیده آرزویی داری

زین گونه که تند می خرامی دانم

در خانه زن ستیزه خویی داری

تا چند به هنگامه سلامت باشی

تا چند ستمکش اقامت باشی

گفتی که نباشد شب غم را سحری

حیفست که منکر قیامت باشی

عمریست که در خم خمارم ساقی

تاب تف تشنگی نیارم ساقی

بگشا سر مشک و در گلویم سر ده

سائل به کفم قدح ندارم ساقی

صبحست و همای فیض و گیتی دامی

صبحست و هوای شوق و گردون بامی

برخیز و به روزگار همرنگ برآی

با باده نابی و بلورین جامی

آنی تو که شخص مردمی را چشمی

سبحان الله چه مایه بینا چشمی

البته عجب نیست که باشی بیمار

زان رو که به دلبری سراپا چشمی

در کلبه من اگر غباری بینی

پیچیده به خویش همچو ماری بینی

تنگ ست چنان که دایم از صحن سرای

از جرم فلک ستاره واری بینی

جانی ست مرا ز غم شماری در وی

اندیشه فشانده خارزاری در وی

هر پاره دل که ریزد از دیده من

یابند نفس ریزه چو خاری در وی

گویند جهانیان دورویند، مگوی

گر بد منکوه ور نکویند، مگوی

هر چند که بد زیستم و بد مردم

نیکان پس مرده بد نگویند، مگوی

یارب تو کجایی که به ما زر ندهی

بی درد خدایی که به ما زر ندهی

نی نی نه تو غایبی و نی بی رحمی

بی مایه چو مایی که به ما زر ندهی

دارم دل شاد و دیده بینایی

وز کری گوشم نبود پروایی

خوبست که نشنوم ز هر خودرایی

گلبانگ انا ربکم الاعلایی