تا غایبی از چشم من ای بینایی

کرده ست مرا غیبت تو سودایی

از من خرد و خواب و دل و دانایی

غایب شده گیر اگر تو حاضر نایی

با چرخ مدور به جفا مقرونی

وز ماه منور به جمال افزونی

ای ماه مگر دایره گردونی

کز دایره مراد من بیرونی

دارم سر آنکه امشب آیم به برت

تا لب به لبت بر نهم و بر به برت

تو پای نهی ز ناز بر چشم ترم

من سر نهم از نیاز بر خاک درت

دل در غم آن لعل شکر بار برفت

زاندیشه من قوت تکرار برفت

علمی که به عمر خویش حاصل کردم

بر یاد لبش جمله به یکبار برفت

چندان ز فراق در زیانم که مپرس

چندان به غمت بسوخت جانم که مپرس

چندان بگریست دیده گانم که مپرس

گفتی که چگونه ای چنانم که مپرس

در عشق تو سرفکنده همچون بیدم

چون سبزه از آن پای به گل جاویدم

گر بنمایی تو آن رخ خورشیدم

چون غنچه پژمرده گل امیدم

هر شب ز غم هجر تو رنجورترم

وز باده هجران تو مخمورترم

وآن روز که گویم به تو نزدیکترم

چون نیک نگه کنم بسی دورترم