چون بر رخت آن زلف پریشان لرزد

در سینه ما دل طپد و جان لرزد

جز زلف سیه کار تو کس دید بگو

کفری که چنین بر سرایمان لرزد

شوخی که مرا درگه و بیگه سوزد

صد بارم اگر سوخت دگر ره سوزد

آتش چون سوخت میکند دوری و او

اول دوری کند پس آن گه سوزد

آن تازه نهال چند سرکش باشد

وز گریه زار من مشوش باشد

اشکم نمک است و دل خونین آتش

تا چند نمک بر سر آتش باشد

چون کار تو دل شکستن من باشد

گفتم هنگام باز رستن باشد

کی دانستم که دل بچینی ماند

پیوستن او فزع شکستن باشد

تا کی رخم از گلاب گلگون باشد

دل برکندم چند جگر خون باشد

دی میرفتی ز چشم و جانم میرفت

رفتی ز دل امروز دلم چون باشد

آن چشم که فتنه دل و دین باشد

دانی ز چه روی خواتش آیین باشد

نزدیک بود به صبح پیشانی تو

نزدیک به صبح خواب شیرین باشد

آن را که به ایزد سر و کاری باشد

رنجش از خلق سخت کاری باشد

اول دل پاک دارد آخر دامن

گر بر دل و دامنت غباری باشد

هر روز دلم را اسیر خالی باشد

وز عشق توام بدل خیالی باشد

خورشید جهان محنتم من، چه عجب

گوهر روزم از نو زوالی باشد

عاشق شب وصل یار هم درد کشد

بار غم چرخ ناجوانمرد کشد

خورشید گرفته در بغل صبح هنوز

که جامه درد که نفس سرد کشد

تا یار سیه بیهوش چو بخت من شد

بخت سهیم رشک من روشن شد

رو پاک سیاه است بر اطراف رخش

یا آن که شبم به روز آبستن شد

شوخی که دلش داغ دل گلشن شد

زینش چه که رخت او چو بخت من شد

گر ماه چهارده شب کرد لباس

مه تیره بگشت بلکه شب روشن شد

هرچند که عمر مایه ناز آمد

از عمر عزیز یار ممتاز آمد

چون عمر گذشت برنمیگردد یار

صد بار گذشت بر من و باز آمد

شوخی که جفا به از وفا میداند

گویند که حال دل ما میداند

من از دلش این گمان ندارم دیگر

سرّ دل هر بنده خدا میداند

دونی دو که مردهای بنگ و برشند

وز نشاء بنگ دایم اندر عرشند

در خانه مگو بنگ ندارند ایشان

کانجا شب و روز قرض خواهان فرشند

مرغ دل من هم به رو هم بال افکند

حال تو دل مرا بدین حال افکند

بس بود برای بردن دل، چشمت

از بهر چه خال را بدنبال افکند

تا جان تو عزم رفتن از تن نکند

در سینه خیال یار مسکن نکند

تا شب نشود روز تو عاشق نشوی

در روز کسی چراغ روشن نکند

عاشق باید که از طلب ننشیند

وز هرچه نه یار دامن اندر چیند

جای تو بود دیده به خوابش ندهم

چون دوست به جای دوست دشمن بیند

جمعی که ثنات رایگان میگویند

مغرور مشو که از زبان میگویند

هستند چو کوه در خوش آمدگویی

هر چیز که گفتی تو همان میگویند

گر تیرگی روز من غم فرسود

زانست که نورش به رخ یار فزود

برد از شب من نیز درازی زلفش

بس چون شبم آنچنان درازست که بود

ای آن که تو را میل به گلزار بود

دانی که چرا گل همه رخسار بود

یعنی که مرا مبو که معشوقان را

از عاشق خویش روی در کار بود