چون لشکر شه روی به راه آوردند

اسللم به تیغ در پناه آوردند

آن را که ز پیل رخ نمی گردانید

امروز پیاده پیش شاه آوردند

در دست غم تو بودم ای سرو بلند

شبها به امید روز شادی خرسند

محرومی دینه من از خدمت تو

صد ساله غمم ذخیره در پیش افکند

تا ظن نبری که شاه رنجور شود

یا راحت و صحت از تنش دور شود

گردی که از آن عارضه بر دامن اوست

چندان باشد که چشم بد کور شود

بر خوان امید فلک جامه کبود

یک گرده پر نمک چو رویت ننمود

وین قرص که در تنور گردون پخته ست

گرم است ولیکن نمکش نیست چه سود

دل گرچه هلاک جان و تن می خواهد

رسوایی کار خویشتن می خواهد

من فارغم از ملامت دشمن و دوست

خود حسن تو عذر دل من می خواهد

ترکم نقط غالیه پرورد نهد

تا داغ بلا بر دو رخ زرد نهد

گفتم که خطت خطاست گفتا به خطا

رسمی ست که ترک داغ بر درد نهد

گفتم که مگر دل نه چو دلدار آید

تا در غم و شادیی مرا یاد آمد

اکنون چو برون نهاد از دایره پای

بگذارم تا سرش به دیوار آید

این خط که همی رخ تو را آراید

طوطی ست که بر بوی شکر می آید

گر دل بخری،شکر فروشی،شاید:

زان پیش که طوطی شکرت بر باید

چو شمع تنم ز دل به جان می آید

جانم به لب از تاب زبان می آید

زین آتش دل خوشم چنان می آید

کز آتش آب در دهان می آید

شیرین دهنش چو در سخن می آید

در شیوه گری شکن شکن می آید

می گوید چشمی که درو می نگرد

از حسرتش آب در دهان می آید

در مستی اگر زمن گناهی آید

شاید که دلت سوی جفا نگراید

چشمت به خمار عالمی بر هم زد

گر من گنهی کنم به مستی شاید

با خار قناعت ار بسازی یکبار

در هر قدمی برویدت صد گلزار

با خارکشان نشین که اندر دوسه روز

صد برگ بساخت گل از یک پشته خار

ای باد بیا و بوی گلزار بیار

دی بلبل مست ناله زار بیار

ای سبزه گرت ملک چمن می باید

پروانه مطلق ز خط یار بیار

کو پر می صافی مروق ساغر؟

کو سر ز می تا خط ازرق ساغر؟

من داد طرب بدادمی در بغداد

گر دجله شرابستی و زورق ساغر

هر حلقه زلفت زفن یکدیگر

هستند نهان در شکن یکدیگر

از بهر ربودن دل و غارت جان

کردند زبان در دهن یکدیگر

هر لحظه دلم به جست و جویی دیگر

باشد بر عشق ماهرویی دیگر

با یار چه خوش فتد برای دل او

بر سنگ غمش زند سبویی دیگر

تا چند ازین حبله و زراقی عمر

تا چند مرا جرعه دهد ساقی عمر

حقا که من از ستیزه جرعه غم

چون جرعه به خاک ریزم این باقی عمر

تو خرده بتا بر گل پژمرده مگیر

او مرده توست خرده بر مرده مگیر

از بهر نثارت طبقی زر دارد

بی خردگی ار چه می کند خرده مگیر

شاها به تو دارد همه آفاق نیاز

برخیز جهان بگیر و بخرام و بتاز

از هر طرفی که منزلی کوچ کنی

اقبال دو منزلت به پیش آید باز

اندر هوس تو صرف شد عمر دراز

در عشق تو کس نباشدم محرم راز

خود را ز تو در دلم بجایی است که من

گر می طلبش کنم نمی یابم باز