خواهی که به کام دشمنانت نکنند

انگشت نمای مردمانت نکنند

پرهیز کن از خواهر و از دختر و زن

تا حیز و دیوث و قلتبانت نکنند

ای در گران مایه دریای وجود

بر قامت تو قبای زیبای وجود

خواهی که خدای خویش را بشناسی

خود را بشناس ای شناسای وجود

بر عارض چون گل تو سنبل بدمید

از عنبر تو غالیه بر ماه کشید

غنچه سخنی ز پسته تنگ تو گفت

باد سحر آمد و دهانش بدرید

آن پیر که جنبشی ازو می آید

معشوقه اگر جوان بود می شاید

ور پیر بود زن و جوان باشد مرد

حیف است که پیر را جوان می گاید

تیر تو چو شست کابلی بگشاید

خال از رخ زنگیچه شب برباید

گویی که مهست در سراپرده قوس

چون روی تو در برج کمان بنماید

آن سنبل تر چو بر لب آب آید

گل را ز بنفشه زار او تاب آید

با روی تو خورشید برابر می شد

زلفت به طرفداری مهتاب آید

تیر دگران اگر زره بگشاید

پیکان تو از موی گره بگشاید

قاپوچی آسمان کمان پشت شود

تیر تو چو در کمانچه طه بگشاید

یا بوی تو از باد صبا می آید

یا رایحه مشک خطا می آید

یا چین سر زلف تو را بگشادند

یا آهو چین نافه گشا می آید

این باد معنبر ز کجا می آید

کز نکهت او دم صبا می آید

یا کرد طواف بر ریاحین بهشت

یا از سر زلف یار ما می آید

گویند همایی به هوا می آید

چون سایه الطاف خدا می آید

گفتم غلطی که گر مرا می آید

کوفست به ویرانی ما می آید

ابر آمد و بر روی هوا می گرید

چون متهم از شرم و حیا می گرید

معلومم شد که او چرا می گرید

بر عمر تلف گشته ما می گرید

با نغمه داوود کمانچه نزنید

زر وزن کنید و بر کپانچه نزنید

گفتم به جواب تو درآیم لیکن

شرطیست که بر کوه طپانچه نزنید

ای دست نشان قلمت لؤلؤ تر

منشی فلک عبارتت را چاکر

بر بام فلک ز ماه می سازند

از بهر قلمدان تو ما شوره زر

ای دست امید ما به لطف تو دراز

بنواز مرا به لطف ای بنده نواز

هرچند تو بی نیازی از ما ما هم

بر خاک در تو روی بر خاک نیاز

گر پیر شدم دلم جوانست هنوز

سودا و خیال ما همانست هنوز

چون ابروی دوست گرچه پشتم خم شد

دل مایل آن سرو روانست هنوز

ای باد نشان کوی دلدار بپرس

از ماش دعا رسان و بسیار بپرس

صد بار اگر زیار بر دل بیش است

او را تو بجان او که صد بار بپرس

بیداری شبهای من از اختر پرس

حال دل پر خون ز لب ساغر پرس

بی زر ز لب دوست به کامی نرسند

ای دوست بیا و از من بی زر پرس

ماییم و هزار گونه خودکامی خویش

مستوجب آتشیم از خامی خویش

ای شاه رسل مرا فرو نگذاری

در روز جزا به حق هم نامی خویش

بنشست به ناز سرو در دامن باغ

لاله ز کرشمه برداشت ایاغ

تا خرم و خوش بود شبستان چمن

در پای درخت لاله بر گرد چراغ

سرو آمد و بنشست به رعنایی باغ

لاله ز دگر طرف به لالایی باغ

بخرام به باغ تا که خوبان چمن

دیگر نزنند لافِ زیبایی باغ