خوش با دگرانی ای به رخ رشک پری

بر من همه راه ناخوشی می سپری

چون دولت سود وصل تو یافت نشد

در ماتم نایاب من و نوحه گری

با تیغ تو گر سرنفرازم چه کنم

سر در ره عشق تو نبازم چه کنم

چون دولت یافت نشد نصیب دگران

با محنت نایاب نسازم چه کنم

گفتی که سیاه است تو را خرقه به رنگ

آورده ام این رنگ من از دیر فرنگ

هر لحظه چو ناقوس کشم از دل تنگ

از دوری آن دیر جگر سوز آهنگ

آن مه که به دل حرف وفا کرده درست

دی بود به حمام پس از صبح نخست

آبی به سرم ریخت ز سرچشمه لطف

وز لوح دلم نقش بتان پاک بشست

قلبی بصفاء خدکم مفتون

نطقی بصفات قدکم موزون

از عشق شما جنون من نیست عجب

انتم لیلی و صبکم مجنون

ای از تو مرا گوش پر و دیده تهی

خوش آنکه ز گوش پای در دیده نهی

تو مردم دیده ای نه آویزه گوش

از گوش به دیده آکه در دیده بهی

ای پایه بخل از تو شده پست سخا

وز ساغر لطف تو جهان مست سخا

می بود سخا پی سپر بخل شده

بگرفت سخای دست تو دست سخا

از زیب خطت عذار نایافته زین

نبود ز تو تا مه سر مویی مابین

باشد زشعاع رخ دو چشم تو دو عین

بینی الفی کشیده بین العینین

گل گرچه کشد سرزنش از خار درشت

رو با تو و بر درخت خود دارد پشت

با قد تو شاخ گل مگر دعوی کرد

کش گل به طپانچه می زند غنچه به مشت

خورشید می آنکه ساقی و دور مدام

دیده ست ز تدویر صراحیش مقام

بر حلق صراحی گذرد چون مه نو

در دایره جام شود ماه تمام

بشکافت زمین به سبزه و گل بشکفت

شد در چمن آشکار اسرار نهفت

گر بود کدورتی ز دی جنبش باد

از سایه شاخ ساخت جاروب و برفت

پیری دیدم ز نقش هستی ساده

قفل همه مشکلات را بگشاده

گفتم که اراده چیست ای آزاده

فرمود که ترک ما علیه العاده

ای نطق تو آب زندگی را منبع

در هر نفست نفیس گنجی مودع

آلوده مکن دهان بما لا یعنی

فرسوده مکن زبان بما لاینفع

جامی عمری به خلق عالم پیوست

زان شیوه نیامدش بجز باد به دست

فارغ ز همه کنون به کنجی بنشست

از دوستی و دشمنی خلق برست

هستم ز علایق جهان آزاده

دارم همه اسباب طرب آماده

اشعار ندیم و کسب دانش معشوق

دفتر دف و کلک نی سیاهی باده

در دایره وفا نیی یک ساعت

بی داعیه جفا نیی یک ساعت

گر از نظرم جدا شدی باکی نیست

چون از دل من جدا نیی یک ساعت

ماییم ز فیض جود آن جان و جهان

فانی شده در شهود آن جان و جهان

بس نیست شدیم و هست تا روشن شد

نابود جهان و بود آن جان و جهان

گر بیدارم اسیر صد شور و شرم

ور در خوابم ز عقل و دین بی خبرم

هرگه که به حال خویشتن درنگرم

خواهم که لباس عمر بر خود بدرم

ای خواجه به کوی اهل دل منزل کن

در پهلوی اهل دل دلی حاصل کن

خواهی بینی جمال معشوق ازل

آیینه تو دل است رو در دل کن

دل بهر تو صد تیغ ملامت خورده ست

صد زخم ز تیغت به قیامت برده ست

در عهد تو چون کسی سلامت طلبد

روزی که تو زاده ای سلامت مرده ست